Քրքրվելով, կցմցվելով

Անգղը կտցում է աչքերս -

ես շշնջում եմ՝ եղիցի լույս,

կտցահարում է շուրթս ու լեզուս -

ես շշնջում եմ՝ Աստված, մայրիկ...

Անգղը սիրտս է փորփրում - ես

մրմնջում եմ՝ արև ի՜մ սեր,

հյուսվածքներս է պատառոտում -

մրմնջում եմ՝ ավետյաց հող:

Անգղը խմում է արյունը իմ –

շշնջում եմ՝ զավակ իմ, տուն,

շնչափողս է կտցահարում -

մրմնջում եմ՝ երազ իմ՝ կյանք…

Փոխարկվում է անգղն ապա սադայելի,

բորենու կամ՝ նոր հրեշի մարդանման -

եվ միշտ, արբած իր գերազանց ճարտարությամբ,

քանդակում է իմ մահը՝ սուր հատիչներով գիշատչության,-

քրքրվում եմ, փոշիանում և… կցմցվում հետզհետե,

ի մի գալիս նույն ջղերով, թևերով ու ոգեվառմամբ

և փափագում ի մի բերել էամիջուկ գոյերին, որ

լիակատար զգամ նրանց իրարաստեղծ ուժն ու լեզուն,

հետո ճերմակ վեմին պարզեմ վայելչագիր -

ինչ է լույսը զվարթագին,

հողն ավետյաց, տունն ու Աստված,

ինչ է մայրը, զավակ ու զարմ,

իրոք, ինչ է սերը հրաշք

եվ կյանքն այս՝ միանվագ ու վարդավառ…

24.07.2023

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ