Ցավը

Կա իրական ցավ: Կա ցավի իմիտացիա:

Պատկերացրեք հիվանդանոցի նույն պալատում պառկած երկու, ցավից ոռնացող պացիենտ:

Բժիշկը զննում է երկուսին էլ: Մեկին ամենաուժեղ ցավազրկող է նշանակում, ասենք` մորֆին, մյուսին ոչ մի բան:

Ինչու՞:

Որովհետև իրական ցավի դեպքում, պարտադիր բարձրանում է արյան ճնշումը: Պուլսն արագանում է:

Ցավի իմիտացիայի դեպքում այդ երկու պարտադիր սինդրոմներն էլ բացակայում են:

Մենք, որպես ազգ, իրական ցավ չենք ապրել:

Ցեղասպանվել ենք, հայրենազրկվել, բայց իրական ցավ չենք ապրել:

Ինչ-որ բան աշխարհից ստանալու ակնկալիքով, զբաղվել ենք ցավի իմիտացիայով:

Իրական ցավ ապրած լինեինք, Չարենցը չէր գրի՝

Ամբողջ ճանապարհը - դիակներ, մահ:

Ով որ մնաց՝ մնաց: Հասան վերջապես

Այն ռսի երկիրը, որի համար

Այնքան արյուն էին իրենք թափել...

Հասան: Թափվեցին կիսամերկ: Եվ ի՞նչ.

Մնացին երկնքի տակ բաց,

Ոչ օգնություն, ոչ բան:

«Ռուսահայ եղբայրները»... հա՜՜- հա՜՝...

Ընդունեցին - թուրքից էլ վատ, այո՛.

«Ռուսահայ եղբայրները» ... «Հայրենիք». «Հայ»:

Կամ ՝ իրական լիներ ցավը, երկու պատվիրակությամբ չէինք գնա մեր «դատը պաշտպանելու»:

Կամ հիմա, Արցախի կորստից ցա՞վ ենք ապրում:

Կամ ապրեցի՞նք:

Մերը ցավի իմիտացիան է:

Իրական ցավ ապրող ազգերին վարձահատույց է լինում աշխարհը:

Իսկ մե՞զ:

Մեզ ել 1918 թ. թուրքը. որպես մեր արյան գին

ռուսի տարածքում պետություն տվեց, ոտք դնելու տեղ:

Դա էլ 1919-ի անպատերազմ տարում ընդարձակվեց, դարձավ մոտ 70 հազար քառ. կմ:

Բայց, քանի որ իրական ցավի դիմաց չէր, չընդունեցինք որպես ցավազրկիչ ու կեսը կորցրինք:

Հիմա էլ այս կեսն ենք հերթի դրել...

Արցախի կորստի ցավի իմիտացիայից հետո...

Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ