Այս երկաթե դարին համար երկաթե ուղեղներ են պետք։ Հեռո՜ւ մենե, ախտագին մտավորականներ։ Դուք ցեղին ուղեղն եք, բայց երբ այդ ուղեղը ուրիշ կերպ չի կրնար խորհիլ, քան հուսահատեցնելով մեր կենսունակությունը, մենք պիտի փրցնենք ու նետենք այդ ուղեղը։

Այսօր, ԱԱԾ նախկին տնօրեն Գորիկ Գուրգենի Հակոբյանի ծննդյան օրն է, մարդ՝ ում հետ աշխատելը դժվար էր ու պատվաբեր: Վստահ եմ, որ, եթե Գորիկ Գուրգենիչը շարունակեր պաշտոնավարել կամ առնվազն համակարգից չհեռանար ու պահպաներ իր ազդեցությունը, այս արհավիրքին մեր Հայրենիքը չէր արժանանա.

«Այն ազգերը միայն իրավունք ունին ապրելու, որոնք ընդիմամարտութեան, տոկունութեան և զարգացման սքանչելի յատկութիւները հզորապէս ի հանդես կը բերեն»: ԵՐՈՒԽԱՆ

ՀՐԱՆՏ ԹԱՄՐԱԶՅԱՆ Ամեն անգամ ընկեր Թամրազյանի կապույտ աչքերն ինձ տանում էին երկնի ու ջրերի անափ, ծովածավալ հեռուները, որ կարողանայի տեսնել նրա հոգու անհատակ խորքերը, որին այնքա՜ն կապված էին մեր հոգիները։

Դեռևս 1883թ. Բաքվում կար ընդամենը 6 առևտրային տուն, որոնցից մեկը պատկանում էր վրացու, իսկ հինգը հայկական էին (Չիթախյան և Էմինյան, Փրիդոնյան և Շահնազարյան, Ծովիանյան, «Բեկխանյան և ընկ.», «Ղազումյան և ընկ.»)։ 1900-ական թթ. մանուֆակտուրայի առևտրի անառարկելի առաջատարը «Անդրկասպյան առևտրաարդյունաբերական ընկերությունն» էր (նախագահ Ս. Տեր-Օհանյան, վարչության անդամներ Մ.Սարուխանյան, Ջ.Տեր-Իսրայելյան, Հ.Թումանյանց, Հ.Շխյանց)։

Եղել են դեպքեր, որ երկարատև պատերազմների մեջ եղած փոքր ժողովուրդները փորձել են խաղաղության գործընթացի գնալ: Օրինակ, 1995-ին Իսրայելի վարչապետ Իցհակ Ռաբինը, որը նախորդիվ պատերազմների մասնակից և հերոս էր համարվում:

1918-ի հոկտեմբերին Թուրքիան փլուզված պետություն էր, որի վրա իրենց ոտքերն էին սրբում ինչպես եվրոպական տերությունները, այնպես էլ բոլշևիկյան դարձած Ռուսաստանը։

Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ուսանողներիս համար իսկական հայտնություն էր ուսանող դառնալու առաջին իսկ օրերին հայոց բանահյուսական հարստությանը (ժողովրդական ֆոլկլոր) ծանոթանալը։ Ինչ խոսք, մինչ հայ գրականությանը սերտորեն շաղկապված ժողովրդական ստեղծագործության այդ գանձարանին հաղորդակցվելը, չես կարող լիովին պատկերացում կազմել, թե հայ գրականության ակունքները մինչև ու՞ր են ձգվում, որ հասցրել են այսպիսի գանձարան ստեղծել, որ այսքան հարուստ ու համընդգրկուն է մեր ազգային գրականությունը։ Եվ առաջին կուրսում այդ ակունքներին մեզ ծանոթացնելու եկավ հայ ժողովրդական բանահյուսության անուրանալի գիտակը։

Հայոց ցեղասպանությունը և դրա դրդապատճառները հրապարակավ վերահաստատելու ակնկալիքով մի դիմեք պատմաբաններին կամ քաղաքագետներին, դա թուրքական կեղծ օրակարգ է, որն արտացոլվել էր ինչպես Հայ-թուրքական արձանագրություններով, այնպես էլ դրանից առաջ ժամանակի ընդդիմադիր քաղաքական ուժի ծրագրով...

Այսօր, տարիների հեռվից ու Պարույր Սևակի հռչակի, ճանաչման ու ժողովրդական սիրո տեսանկյունից դժվար է պատկերացնել, որ բանաստեղծի ճանապարհը հեշտ չի եղել։ Գյուղից քաղաք եկած ընթերցասեր պատանին բախվում է բազմաթիվ դժվարությունների, ընկնում հուսահատության մեջ, նույնիսկ դադարում գրել, թեև մինչ այդ մտածում էր, որ արդեն կայացած բանաստեղծ է։ Այս մասին Պարույր Սևակը անկեղծորեն պատմում է իր «Անցյալը ներկայացած» ակնարկում և հարցազրույցներից մեկում։ Իրեն բանաստեղծ չհամարելու պատճառները մի քանիսն էին, սակայն գլխավորը՝ Եղիշե Չարենցի պոեզիային ծանոթությունն էր։ Ծանոթանալով Չարենցի երկերին, երիտասարդ Սևակն հասկանում է, թե ո՞վ է բանաստեղծը, ի՞նչ է գրականությունը, ինչպե՞ս պետք չէ գրել և, ինչն ամենից դժվարն էր՝ ինչպե՞ս գրել։