Հոգու ալեկոծում

Կարկաչում են աղբյուրները անդադար

իմ էության բավիղներում, տարիքում.

ի՜նչ դժվար է մնալ արդար ու մաքուր

այս մգլահոտ ճահիճների խութերում:

Ի՜նչ դժվար է ամպի նման որոտալ

կույր աչքերին, խուլ ականջին հանդիման,

հոգու խորքից կորուստներդ հեկեկալ

ստապատիր ու ելուզակ ամբոխին:

Ի՜նչ դժվար է Լույս երազին թևեր տալ,

երկրպագել Արևին ու աստղերին,

ճշմարտության բոցերի մեջ լուռ կիզվել

ու գոհանալ լոկ մեկ անշահ բարևին:

Ի՜նչ դժվար է արնոտ հողից վերանալ,

ճախրել դեպի անհունները երկնային,

աղբյուրի պես ամեն վայրկյան զուլալվել

ու համերգել մշտազվարթ, օրնիբուն:

Ի՜նչ դժվար է ժայռի նման մնալ լուռ՝

բարու հույզին, սատանայի կանչերին,

մնալ կանգուն, անկարեկից ու ամուլ՝

տիեզերական սրտատրոփ երթերին:

Ի՜նչ դժվար է սիրտս պահել անմրմուռ,

չկարոտել գարնանային զարթոնքին,

տեսնել հողիդ անտիրությունն օրեցօր,

ձեռք չզարկել հորս լքված գերանդուն:

Կարկաչում են աղբյուրներս սարն ի վար,

գիլ ու գլոր, իմ անհանգիստ ջղերում…

Ի՜նչ դժվար է ատելության մեջ սիրել՝

այսքան չարքի ճոխ ու առատ հանդեսում:

25.09. 2020 թ.

Խոսրով Խլղաթյան

Մեկնաբանություններ