Ես բացառիկ դեպքերում եմ Հ1 նայում։ Էսօր էդ բացառիկի օրն էր։
Ցուցադրում էին Ֆրունզե Դովլաթյանի «Բարև ես եմ» կինոնկարը։
Կինս էր «մեղավորը», ասավ՝ ուժեղ կինո ա, հլա նայի։ Ջահել օրերիս ոնց որ նայել էի` անլուրջ, կիսատ֊պռատ։ Երևի արվեստի լուրջ գործն ընկալելու համար դեռ հասունանալու տեղ ունեի։
Ասի, հլա նորից նայեմ։
Ե՞վ... Ցնցվեցի, հուզմունքը խեղդում էր կոկորդս, աչքերս լի էին արցունքով, ոնց որ սաստիկ փխրուն եմ դարձել` հասունացող ծռրունական մարա՞զմ էր, թե՞ արվեստի ցնցող ազդեցություն։ Դերասանական փայլուն խաղը` Ջիգարխանյան, Բիկով, Ֆատեևա, Տերեխովա, հատկապես Բիկով, Բիկով, Ռոլանդ Բիկով... զմայլվել, դրախտի շեմն էի հասել...
Արագահոս արցունքները ողողել էին այտերս, պարանոցս, հոսում էին մարմինս ի վար, իսկ էությունս բարձրանում էր, բարձրանալով վերթևում։
Մի՞թե հանճարեղ է եղել Ֆրունզե Դովլաթյանը, իսկ ես բանից անտեղյակ, ինչպե՞ս է կարողացել նման հոգեցունց ֆիլմ նկարահանել, կյանքը` սովոր և անսովոր, որտեղ և մեր պատմական անցյալն է, և մեր վավեր երկիրը, և պատերազմը,և գիտությունը, և ֆիզիկան, և լիրիկան, և մարդկային դրաման և հայ ռուսական չպարտադրող բարեկամությունը, ու նաև, նաև` չմեռնող ու շարունակվող ակընթարթը, ակընթարթի պատկերը...
Ֆրուզե Դովլաթյանին սովորաբար ներկայացնում են, որպես լավ ռեժիսորի, բայց ոչ հանճարեղ։ Այսօր ես ավելին տեսա։ Տեսա հանճարեղը։ Ե՞վ...
Հոգիս փառավորվեց։
Օղորմի Մեծին։
Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ