Տա­րօ­րի­նակ ժո­ղո­վուրդ ենք հա­յերս: Նս­տել՝ ի­րար ան­պատ­վե­լով պե­ղում ենք Ա­մուլ­սա­րի տան­ջա­հար խն­դի­րը, կա­տա­րյալ մո­ռա­ցու­թյան մատ­նե­լով այն մո­լո­րա­կա­ցունց նո­րու­թյու­նը, որ հա­մաշ­խար­հա­յին բնա­պահ­պա­նա­կան շարժ­ման մեջ հառ­նել է մի նոր աստղ, ո­րի ցա­սում­նա­լից ըն­դվ­զու­մը ուղղ­ված է ոչ թե հօ­գուտ ինչ-որ տե­ղա­յին (ա­սենք, հայ­կա­կան) ան­հար­թու­թյան, այլ ի բա­րօ­րու­թյուն հա­մայն Երկ­րագն­դի բնա­պա­հա­պա­նա­կան ա­նա­ղար­տու­թյան, ընդ­դեմ նրա բնակ­լի­մա­յա­կան կոր­ծա­նա­րար փո­փո­խու­թյուն­նե­րի (տա­քաց­ման)՝ որ­պես ար­դյունք մարդ­կա­յին ա­պաշ­նորհ գոր­ծու­նեու­թյան: Ո՜նց ենք գա­վա­ռամ­տո­րեն բաց թող­նում հան­րահռ­չակ օ­տա­րին օգ­տա­գոր­ծե­լու գայ­թակ­ղիչ պա­տե­հու­թյու­նը:

Ա­մե­րի­կա­ցի ռե­ժի­սոր, ար­մատ­նե­րով հայ Դեյ­վիդ Մը­քեն­զին Երևա­նում ու­նե­ցած իր հե­ռուս­տա­հար­ցազ­րույ­ցում կրկ­նեց այն «հան­րա­հայտ» տե­սա­կե­տը, թե հա­յե­րի ու հրեա­նե­րի միջև ընդ­հան­րու­թյուն­ներ շատ կան: Այս մտայ­նու­թյունն առ­հա­սա­րակ շատ տա­րած­ված է Հա­յաս­տա­նում:

Դար­ձյալ ստիպ­ված ենք խո­սե­լու այն մա­սին, թե 2018 թվա­կանն ինչ­քան պա­ռակ­տեց հայ հան­րու­թյա­նը։ Հի­մա «հե­ղա­փո­խա­կան կա­ռա­վա­րու­թյու­նը» շտա­պել է երկ­րի քա­ղա­քա­ցի­նե­րին շշ­մեց­նել կեղծ տվյալ­նե­րով, թե իբր Հա­յաս­տա­նում ա­մեն ինչ «ա­ճում է»։

«Ափսոս չէ՞ր՝ ոչ դրամատուրգ կար, ո՛չ ռեժիսոր կար, ո՛չ դերասան կար…, մենք էինք, ժողովրդո՛վ: Մենք էինք հնարում պիեսը, մի բան, որ թատերական ինստիտուտը չունի այդպիսի առարկա: Ա՜յ քեզ բան, չունի իմպրովիզացիա, որով ապրում է հանդիսատեսը, որով ապրում է դերասանը, որով ապրում է ռեժիսորը: Վեց տարի ես ապրում էի դրանով, մենք երգեինք պիտի, մենք պիտի պարեինք, թե չէ Սվասյանը կծեծեր մեզ»:

Ամռան այրող շոգին, ասես հնօրյա մի ծեսի խորհրդով՝ Երևանի հրապարակի քարե ծաղկեպսակի թերթեր հիշեցնող ցայտաղբյուրներից կում-կում սառնորակ ջուր եմ ըմպում ու, հեռու վանելով աշխարհը պարուրած տագնապները, խաղաղ, հանդիսաքայլ բարձրանում հարազատ Աբովյան փողոցով:

Բնական է այն զայրույթի ու զզվանքի ալիքը, որ Հայաստանում առաջ բերեց գենդեր Վաղարշակ-Լիլիթ Հովհաննիսյանի աննախադեպ ելույթը հայոց խորհրդարանում:

Խորհրդային Միության փլուզմանը զուգընթաց, հետխորհրդային երկրներում իրենց «տեսակի ու նախասիրությունների» մասին բարձրաձայնեցին մի շարք տարօրինակ խմբեր: Անցած երեք տասնամյակների ընթացքում դրանցից միայն երկուսին հաջողվեց լիովին արմատավորվել մեր երկրում՝ աղանդավորներին ու սեռախեղներին: Հենց վերջիններիս մասին էլ ցանկանում եմ խոսել:

Վերջերս Հայաստանի հայրենասեր հասարակությունն իրապես ուրախացավ։ «Ազգային համաձայնություն» ընդդիմադիր կուսակցության նախագահ Արամ Հարությունյանն ապրիլի 3-ին մամուլի ասուլիս հրավիրեց ՀՀ գլխավոր դատախազության շենքի դիմաց։

ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) համանախագահների երկիմաստ հայտարարությունից հետո կայացավ Հայաստանի և Արցախի անվտանգության խորհուրդների համատեղ նիստը։ Ընդ որում՝ Ստեփանակերտում. հավանաբար դա վարչապետ Փաշինյանի նախաձեռնությունն էր՝ համաձայնեցված Արցախի ղեկավարության հետ։

Սարգիս անունով մի մարդ կար, որ Հայաստանի Կուլթիկ գյուղից Ամերիկա եկավ 1908-ին, երբ ընդամենը երեսուն տարեկան էր: