Լղոզված ու անհեթեթ իրականության մեջ միշտ կորում են ճշմարտությունն ու արդարությունը։
Ճշմարտության ու արդարության կորուստը ծնունդ է տալիս հանրային կյանքի բոլոր չարիքներին, որոնք հարվածում են բոլորին ու անխտիր։
Ճշմարտության ճգնաժամը հարթեցնում է մարդկային ընկալունակությունը, նրան զրկելով ճշմարիտն ու կեղծիքը տարբերելուց։ Մարդը հայտնվելով իրականությանը զուգահեռ աշխարհում դառնում է ճշմարտությունը անարգողի գործիքն ընդդեմ հասարակական բարօրության։
Ճշմարտության ճգնաժամը ծնում է անարդարություն, որը բախվում է իրողությունների այլասերմանը, ու այլևս արդարությունն ինքը վերածվում է անարդարության։ Անարդարությամբ են սկիզբ առնում հանրային կյանքի բոլոր չարիքները՝ ատելությունը, նախանձը, գոռոզամտությունը, ագահությունը և բոլոր տեսակի մեղքերն ու հանցագործությունները։
Արդարությունը երբեմն մեզ թվում է դաժան, սակայն հենց արդարության ձայնն է, որ խաղաղեցնում է ըմբոստներին, ամոքում անիրավվածին, և սաստում անիրավողին։
Արդարության ձայնը Աստծո կամքն է։
Արա ՊՈՂՈՍՅԱՆ