Էդքան տեղեկացված լինելն էլ մի բան չէ

Ինքս, աշխատելով լրատվության ոլորտում, միշտ համոզված եմ եղել, որ կան լուրեր, որոնք ցանկալի չէ հրապարակել: Իրենց կյանքից զրկելու, ավտովթարների, տարատեսակ պղծությունների ու բարոյալքությունների մասին նյութերը միշտ ու բոլոր դեպքերում վատ են անդրադառնում հասարակության հոգեկան առողջության, տրամադրության ու ընդհանրապես ներաշխարհի վրա:

Օրինակ, իրենց կյանքից զրկելու մասին վիճակագրությունը և ոչ միայն, խորհրդային տարիներին գաղտնիության կնիքի տակ էր: Այդ հիմա է պարզ դառնում, որ 1965 թվականին ԽՍՀՄ-ում այդ ցուցանիշը աշխարհում ամենաբարձրներից մեկն է եղել: Բայց ո՞վ է իմացել այդ մասին: Ո՞վ է իմացել, որ 1961 ու 1983 թվականներին ահաբեկիչները փորձել են Երևան-Եղեգնաձոր ու Երևան-Բերդ թռիչքներն իրականացնող ինքնաթիռներն առևանգել ու թռչել դեպի Թուրքիա: Վստահ եմ՝ այսօր անգամ շատերը չգիտեն այդ մասին, որովհետև այն ժամանակ պետք չի եղել ժողովրդին սթրեսի ենթարկել, մտահոգվելու առիթներ տալ: Դրա համար էլ «սովետի վախտ» բոլորն ուրախ ու երջանիկ իրենց պլանը տալիս, իրենց «պուծյովկաներով» գնում էին հանգստանալու: Քիչ բան գիտեին, ու դա լավ էր առաջին հերթին իրենց համար:

Այսօր ազգը դեպրեսիվ է դարձել, ջահելներն՝ ագրեսիվ ու անհանդուրժող: Դա տարատեսակ աղբ-սերիալների ու ամենօրյա ռեժիմով մատուցվող լրատվական տեռորի արդյունքն է: նիկոլի ստատուսներն ու աննայի վիդեոներն էլ՝ մի կողմից:

Օրինակ, որ Եռաբլուրում՝ տղերքի խնկամաններում, պլան են դնում ու վերցնում, ես գիտեի շատ վաղուց, բայց երբևէ չեմ մտածել բարձրաձայնել այդ մասին, մինչև որ ռեպորտաժ չեղավ: Չեմ ցանկացել, որ մարդիկ ևս մեկ կետով հիասթափվեն մարդկությունից:

Հավատացեք, էդքան տեղեկացված լինելն էլ մի բան չէ: Ամբողջ օրը լրատվական դաշտում տռեշ ու շոկ փնտրելը ձեր առողջության վրա է անդրադառնում, ու դուք դա չեք զգում:

Իզուր չի ասվում՝ меньше знаешь-крепче спишь: Հավատացեք, դա այդպես է: Խնայեք ձեզ:

Արամ Գևորգյան

Մեկնաբանություններ