Արման Կոթիկյանը (1896, Տրապիզոն-1968, Երևան) ոչ միայն հրաշալի կատակերգու էր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ, այլև բանաստեղծ ու թարգմանիչ։ Նա իր «Մխացող շուշաններ» բանաստեղծական ժողովածույում մեջբերել է մոր հետևյալ խոսքը...

1919 թվականի հունվարի 18-ին Փարիզում իր աշխատանքները սկսեց Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսը, որի նպատակն էր համակողմանի քննել Առաջին համաշխարհային պատերազմին առնչվող բոլոր հարցերը և պատրաստել խաղաղության պայմանագրեր...

Կուրսային էինք գրել: Պարզվեց, որ կուրսայինները բաժանել էին հեղինակավոր մարդկանց, որ արժևորեին-բանախոսելով: Իմը տվել էին Համո Սահյանին: Այդ օրերին դառն մի փորձության ենթարկվեցի և մի կերպ ու կարճ գրեցի, հասկանալով, որ մոտ տասը խնդիրների պիտի անդրադառնայի...

Նիկոլի ցնդաբանություն թվացող վերջին ելույթը իրականում պատասխանատվությունը սեփական անձից հեռացնելու հերթական դրսևորումն է: Ի սկզբանե ասում է, որ ինքը վատն է, քանի որ ժողովուրդն է վատը: Ասում է, որ այդ ժողովրդի արտացոլանքն է, այսինքն՝ ստախոս, անպատասխանատու, անգրագետ, տգետ, որկրամոլ և այլն...

Ես մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ ընդունված էր բարիք գործել և մոռանալ դրա մասին, որտեղ բարիք գործելը սովորական երևույթ էր՝ հաց ուտելու, ջուր խմելու նման: Մարդիկ բարիք էին գործում՝ առանց դրա մասին բարձր գոռալու և բոլորին իմաց տալու, հաճախ նույնիսկ գաղտնի էին օգնություն ստանում դրա կարիքն ունեցողները, իմացողներին արգելված էր խոսել դրա մասին, և դա անողները իրենց ո՛չ Աստված էին կարծում, ո՛չ բարերար, ո՛չ էլ արժանավոր, հակառակը, ամեն օր Աստծո առաջ խոնարհվում և ներում էին հայցում մեղքերի համար:

1992 թվականի ապրիլի 10-ին Ադրբեջանի Հանրապետության զինված ուժերի ստորաբաժանումներն Արցախի Հանրապետության Մարտակերտի շրջանի Մարաղա գյուղում իրականացրին հայ խաղաղ բնակչության կոտորած։ Առավոտյան ժամը 5-ին ադրբեջանական զինված ուժերն սկսեցին գյուղի հրետակոծությունը։ Արցախի ազատագրական բանակի մարտիկներ Լեոնիդ Ազգալդյանի և Վլադիմիր Բալայանի գլխավորությամբ հաջողվեց հետ մղել հակառակորդի երկու գրոհները:

Կարելի է ավելացնել, որ նրանք, ովքեր սրերով են ընդունում ցանկացած քննադատություն, խոչընդոտում են ապագայի կառուցմանը:

2025 թ. մարտի 19-ին Ucom-ը մեծ շուքով նշեց հաճախորդի օրը: Ucom-ի գլխավոր տնօրեն Յիրիկյան Ռալֆն ասաց, որ Ucom-ի «կապը հաճախորդների հետ ամրապնդվում է»: Դրանից ուղիղ 23 օր անց, Յիրիկյան Ռալֆի իմացությամբ կամ վերջինիս ուղիղ ցուցումով Ucom-ն արգելափակում է «ամրապնդված կապով» հաճախորդին:

Եվ ոչ ոք հարց չի տա՝ եթե թշնամու ձեռքում՝ գերության մեջ, հնարավոր է պարբերաբար բարոյախրատական և մոտիվացիոն նամակներ գրել և ձայնային հաղորդումներ ուղարկել, հապա մնացյալ երկու տասնյակ և ավել գերիները ինչու՞ չեն օգտվում նման հնարավորությունից:

Պատերազմը ահաւոր ու սարսափելի բան է: Մէկ կողմէ կը պատճառէ մահ ու կոտորած, բայց նաեւ` վախ եւ ընկճուածութիւն: Շարժապատկերի վրայ պատերազմական ժապաւէններ դիտելը կրնայ դիւրին թուիլ, բայց պատերազմի մէջ ապրիլը ուրիշ բան է: Այս ուրիշ բանին մէջ պէտք է իսկապէս ապրիլ եւ տեսնել կեանքի ողբերգութիւնները: Սիրելիներու եւ ծանօթ-անծանօթներու մահը: Անշնչացած դիակներ` սփռուած հոս ու հոն, տակաւին` անհետ կորսուածներ: Տուներու եւ շէնքերու քանդումներ եւ գետնայարկերու տակ ապաստանարաններու մէջ ապահով թաքստոց մը փնտռելու մղձաւանջ: Այս ապաստանարաններուն մէջ ստեղծուած քաոսային վիճակ, արդարեւ, շնչահեղձ ըլլալու աստիճան կողք կողքի կծկուածներ` դրացի թէ ոչ, որոնց հետ ստիպուած ես անցընել իւրաքանչիւր վայրկեանը: Այս վայրկեաններուն պիտի հաշուես իւրաքանչիւր հրթիռ եւ ռումբ, որ կը պայթի, եւ որուն պիտի յաջորդեն քանդումները եւ փշրտոցներն ու անոնց ձայներուն ահաւորութիւնը: Չեն ուշանար վլվլուկները եւ հարցումները. «Արդեօք որո՞ւ տունը քանդուեցաւ»: