Սեպտեմբերյան պատերազմի 3-րդ տարելիցի օրը, երբ շատ ու շատ ընտանիքներում դեռ սգում են մեր զոհերին։
Մեր Տղաների (ու ոչ միայն) հիշատակի օրը՝ Վարդենիսից մի քանի կիլոմետր այն կողմ կեր ու խում, համերգ՝ ֆեստիվառ էր...
Սկիզբը - աղաղակով, նզովքով ու ցասմամբ,
ավարտվում է… սակայն չի ավարտվում այն,
շարունակվում է կրակ-մրմունջներով, մեղքով,
հուսասպանությամբ ու աղաղակով անձայն…
Փաստորեն, ևս մեկ անգամ համոզվում ենք, որ պետական այրերը սկզբից քանդում են մշակութային կոթողները, հետո բացահայտում, որ կոպտագույն սխալներ ունեն նախագծերում և տարիներով կանգ առնում ու լքում պետական հուշարձանը...
Մենք նրա անունը չգիտեինք: Նոքար էինք կանչում, ծնողներն էին այդպես կամեցել: Նիհարավուն, միշտ մեղավոր մի ժպիտ դեմքին, բարի տղա էր նա, մեզ հասակակից: Գիտեինք, որ թուրք էր, բայց չէինք հասկանում ինչու՞, ինչպե՞ս...
Էթնիկ տեսակետից մոլոկանները համարվում են ռուսներ, իսկ կրոնական առումով քրիստոնյաներ են, սակայն չեն ընդունում խաչը, սրբապատկերների պաշտամունքը և ճոխ եկեղեցական արարողությունները...
Զուգարանի յորշիկի կազմվածքով ու հոգեկերտվածքով էդ ինդիվիդը որևէ ռեալ աշխատանքի կատեգորիկ անպիտան էակ է, որի միակ հմտությունը քաղաքական կեղտոտ ծառայություններ մատուցելն է, դա միակ բանն է, որի համար իրեն պահում ու տեղ են տալիս ՔՊ-ում...
ԱՊՀ պետությունների ղեկավարների Դուշանբեի հանդիպումը ևս, ինչպես ՇՀԿ Չինաստանում գումարված գագաթնաժողովը, ունեցավ իր միջազգային ուղերձները: Շանհայյան ուղերձների մասին արդեն գրառումով կիսվել եմ: Եվ այսպես, ի՞նչ ցույց տվեց Դուշանբեն, որ պետք է հաշվի առնել արտաքին քաղաքական քայլերի ժամանակ...