Այս մտորումներն ունեցել եմ 2016 թվին՝ երբ Քառօրյա պատերազմում հարյուրից ավելի զոհեր տալով ՝ կանխեցինք թշնամու առաջխաղացումը։

Տարեմուտի խոհերը նման են ձմեռնամուտին մառան մտած տանտիրոջը, որն ասես հաշվետու է լինում նախ՝ մառանին, որի թարեքները լցնելու պարտավորություն էր վերցրել իր վրա, ապա նաև ընտանիքի և երեխաների առաջ, քանի որ իր աշխատանքով պիտի նրանց բարեկեցությունն ապահովի:

Չափազանց շատ ենք ուշացրել սուրիահայերին ոչ թե նյութական և մանավանդ, այսպես կոչված, պարենային օգնություն հասցնելու գործում, այլ դեպի Հայաստան համազգային ներգաղթ կազմակերպելու հարցում։

-Արտաշատցի մի շատախոս քավոր ունենք,- պատմում է եղեգնաձորցի պատմաբան ընկերս։ - Սիրում է ինքը խոսել, ուրիշներին հերթ չի տալիս։ Դա որ գալիս է Եղեգնաձոր, մեզ չի թողնում քնենք։ «Ա՜յ մարդ, խոսաս ենքյ, էլի՜։ Քյնելու մեջ ի՞նչ կա»։ Մինչև ուշ գիշեր պատմություններ է պատմում՝ խորամանկորեն նկատելու չտալով իր հոգնած, հորանջող, երբեմն էլ արդեն ննջող լսարանը։ Նրա՝ մեր տուն գալը մի անքուն գիշերվա սարսափ է մեզ համար։

Իմ ընկեր Ավոն գրող չի, բայց լավ պատմել գիտի. ես էլ լավ չեմ պատմում, բայց լավ գրել գիտեմ։

Արմէն Վանեանը ծնած է Երեւան: Ան շրջանաւարտ է Երեւանի պետական համալսարանի տնտեսական եւ առեւտրական գիտութիւններու բաժանմունքէն` արժանանալով դոկտորական վկայականին: Արմէն 2016-ին եկած է Պիշքեք, Խըրխըզստան: Ան բաժնետէրերէն մէկն է միջազգային «Կրենթ թորընթըն» ընկերութեան: Այս ընկերութիւնը ունի աւելի քան 149 կեդրոններ` աշխարհի տարածքին: 2021-ին Հայաստանի արտաքին գործոց նախարարութեան որոշումով Արմէն նշանակուած է Խըրխըզստանի մէջ Հայաստանի պատուոյ հիւպատոս:

Ես առհասարակ առևտուր անելիս սակարկել, ոնց որ ասում են՝ գինը գցել չգիտեմ: Դիվանագիտություն հիշեցնող այդ երկխոսությունը իմ օգտին ծառայեցնելու համար բնությունից համապատասխան խելոքություն չեմ ժառանգել, ընդհակառակը, սակարկելու իմ «տաղանդը» կարծես թե հիմնականում ծառայել է վաճառողի օգտին:

Հայոց ընթացիկ կյանքը էապես ապազգայնացած է, ապահայրենացած ու ապապետականացած: ՈՒրացումն ու այլասերումը հանրային, այլեւ կառավարական վարքագծի են վերածվել: Ազնվական հայ մարդը հայտնվել է աշխարհի նախահարձակության եւ սեփական կառավարիչների դավադրության դեմ-դիմաց,- եւ այդ ամենը, նախ եւ առաջ, հոգեւոր-բարոյական կենարար աղբյուրներից երես թեքելու պատճառով. վկայում եմ:

Ծերանում ենք, Պարույր Սևակ, ծերանում ենք, սիրելիս, Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբոր պես... Բա որ իմ տարիքին հասններ, ի՞նչ կասեր... Համենայն դեպս, ես որ նրանց եղբայր չեմ։

Համացանցում պարբերաբար մեջտեղ են բերում Ալ.Պուշկինի՝ «Տազիտ» անավարտ պոեմի մի քառատողից այս նախադասությունը, և անիմաստ քննարկումներ են ծավալում: Ես մի քանի անգամ մեկնաբանել եմ այդ տողը նախ և առաջ լեզվի քերականական տրամաբանությամբ և տաղաչափության կանոններով: