Բաքվում տեղի ունեցող «դատավարության» շրջանակներում, Ադրբեջանը քարոզչական առումով բավականին վտանգավոր ուղերձներ է փոխանցում և´ հայաստանյան հանրությանը, և´ միջազգային լսարանին:

Գյումրիի ընտրությունների նախընտրական կարգախոսներից կարելի է հասկանալ, որ թեկնածուներից շատերի հիմնական ուղերձն այն է, թե իրենք լավ մարդ են, քաղաքը սիրում են, քաղաքն էլ պետք է իրենց սիրի ու ... ընտրի։

Ինչպե՞ս ես։ Մեզնից հո չե՞ս խռովել, որ չենք գալիս քեզ տեսության։ Մի՛ նեղանա, ցավդ տանեմ, չթողեցին մոտդ մնանք։

Ենթադրում եմ, որ ինչպես Երևանի 2023-ի ընտրություններում իր պարտությունից անմիջապես հետո, գրեթե զուգահեռ, փաշինը, ալիևի հետ պայմանավորվածությամբ (համաձայնեցրած) իրականացրեց Արցախի հայության ցեղասպանական բռնագաղթը, այնպես էլ, Գյումրիում պարտվելուց հետո է նման մի հարձակում կատարվելու:

Գաղտնիք չէ, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունը՝ ի դեմս Իլհամ Ալիևի, ցանկանում է Բաքվում տեսնել ՀՀ նախկին նախագահներին, մասնավորապես` Ռոբերտ Քոչարյանին և Սերժ Սարգսյանին, ինչո՞ւ չէ՝ նաև ղարաբաղյան շարժման ակտիվ մասնակիցներին: Եվ շինծու մեղադրանքներով Արցախի ռազմաքաղաքական նախկին ղեկավարության «դատավարության» միջոցով ալիևյան տրամաբանությամբ փորձ է արվում լեգիտիմ հիմքեր ստեղծել նշված նպատակի իրականացման համար, ընդ որում՝ Արցախի նախկին նախագահների միջոցով, այլ հարց է՝ որքանո՞վ է դա հաջողվում կամ հաջողվելու Ադրբեջանին:

Երկու նախագահների կողմնակիցների վիճաբանությունը հանրագումարի բերեց Նիկոլը, ակամա նկատելով, որ երկու ճամբարն էլ համամիտ են մի հարցում․ որ Նիկոլին բերել, սարքել են մեր ժողովրդի գլխին։ Այս հարցում, հիրավի, երկու թիմում էլ կա նույն կարծիքը, որը կարող է հիմք հանդիսանալ նրանց միասնական գործողությունների համար։

Եթե Հայաստանի առաջնորդը լիներ Հայաստանին նվիրված մեկը և ոչ թե «տրաֆարետային ինքնիշախանական», առաջին բանը, որ կաներ, հասարակության ներսում համերաշխության ապահովումն ու համընդհանուր մոբիլիզացիան կլիներ։ Ընդ որում, մոբիլիզացիա ոչ միայն և ոչ այնքան պատերազմի, որքան երկիրը վերականգնելու, տնտեսությունը հզորացնելու, անվտանգության բարձիկներ ստեղծելու, տեխնոլոգիական առաջընթաց ապահովելու համար։

Բաքվի շինծու դատավարությունում ներքաշված հայազգի ռազմագերիներին առաջադրված մեղադրանքները մեկը մյուսից անհեթեթ են, դրանք հատել են բանականության բոլոր հնարավոր սահմանները։ Այսպես, Արցախի անկախության համաժողովրդական հանրաքվեն, ոչ ավելի, ոչ պակաս, որակվել է իբրև իշխանության բռնի զավթում (ադրբեջանի քրեական օրենսգրքի 278-րդ հոդված)։

Շատերը դժգոհում են, որ հայությունն իր ձայնը չի բարձրացնում Սիրիայում կատարվող ցեղասպանության դեմ, չի դատապարտում կատարվող ոճրագործությունը։

Չեմ նայում, թե ինչ է կատարվում Սիրիայում, չեմ կարող նայել. վաղուց ապրում եմ այդ կադրերի հետ ու նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում չեմ կարողանում դրանցից ազատվել: Ամեն անգամ, երբ թրքաբարո ՔՊ-ն ևս մի քայլով հաղթում է հայ ժողովրդին և հայկական պետությանը, այդ կադրերն ավելի հստակ և պատկերավոր են դառնում իմ մտապատկերներում: