Irates.am-ի հարցերին պատասխանել է «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ ԱՐԱՄ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆԸ:
-Ի՞նչ ունենք այսօր, երբ ավարտված են նախագահական և Երևանի ավագանու ընտրությունները: Ընդդիմադիր դաշտում ի՞նչ վիճակ է` Ձեր գնահատմամբ:
-Քաղաքական տեսակետից որևէ նոր բան չունենք, բայց քանի որ Հայաստանում իրավիճակն է ընդդիմադիր իշխանությանը, ոչ թե քաղաքական ուժերը, դրա համար էլ կյանքն իր ընթացքով գնում է առաջ: Հիմա հարցն արդեն քաղաքական ուժերի մեջ չի լինի, այլ հասարակության մեջ և հասարակական ընկալման արդյունքում, նկատի ունեմ գործողությունների միտումները: Իսկ քաղաքական ուժերը կարող են այդ միտումների վրա ազդեցություն ունենալ կամ չունենալ: Ես նշանակություն չէի տա հիմա, թե ինչ են անում ընդդիմադիրները: Խելոք ընդդիմադիրներն այդ ամենը նախապատրաստում են չերևացող դաշտում:
-Բայց անո՞ւմ են ինչ-որ բան, կարծեք` այնքան էլ չի երևում:
-Իհարկե, անում են: Չկա մի իրավիճակ քաղաքականության մեջ, երբ ինքն իրենով ինչ-որ բան ստեղծվի, անպայման ինչ-որ մի ընթացքի մեջ պատրաստվում է այդ ամենը, նախապատրաստվում են քաղաքական ինչ-ինչ երևույթներ: Այ, սա ընդդիմության աշխատանքի արդյունք է: Հայաստանում, ցավոք, 88-ից այս կողմ ընդդիմության գործողությունը, ինչ տիպի էլ լինի այդ ընդդիմությունը, բնորոշվում է հանրահավաքային ակտիվությամբ: Բայց հանրահավաքային ակտիվությունը պիկն է, պրոցեսի վերջը: Հիմա խելոք ընդդիմությունը նախապատրաստում է հասարակությանը ապագա գործողություններին: Դա արվում է տարբեր միջոցներով` անձնական հանդիպումներով, ֆեյսբուքի միջոցով և այլն:
-Ձեր կուսակցությունն ինչո՞ւ ակտիվ չէ, պարոն Կարապետյան:
-Ակտիվ է, բավականաչափ ակտիվ է:
-Ո՞Ւր է այդ ակտիվությունը, լրատվամիջոցներում, համենայն դեպս, դա չի երևում:
-Մենք չենք էլ աշխատում, որ երևա: Մեր ակտիվությունը մեր կուսակցական ակտիվի հետ աշխատանքում է, հասարակության հետ աշխատանքում, ինչն արվում է կուսակցական բջիջների միջոցով. նախապատրաստական բոլոր աշխատանքները միշտ կատարվում են, որոշակի առումով, չերևացող դաշտում: Այսինքն` ինչը երևա: Նախախորհրդարանը գնում, հանրահավաքներ է անում: Շատ լավ երևում է, որ նախախորհրդարանն ակտիվ է: Հանրահավաքների արդյունավետությունն ինչքա՞ն է: Կա՞ արդյունավետություն: Ամեն մեկն ընտրում է իր ճանապարհը: Րաֆֆի Հովհաննիսյանն էլ բերեց հասցրեց պիկին:
-Րաֆֆի Հովհաննիսյանը բերեց, իսկ ձեր կուսակցությունը չկար: Նախագահական ընտրություններում չկայիք, Երևանի ավագանու ընտրություններում չկայիք, ՏԻՄ ընտրություններում լինելո՞ւ եք:
-Ճիշտ եք, որովհետև Հայաստանում ընտրություններ չկան: Ոչ էլ ՏԻՄ ընտրություններին ենք մասնակցելու: Հայաստանում ընտրություններով հարց չի լուծվում:
-Իսկ ինչպե՞ս է լուծվում:
-Իմ տպավորությամբ` Հայաստանում հարցը լուծվելու է հեղափոխությամբ:
-Ո՞վ է անելու այդ հեղափոխությունը:
-Հասարակությունը մեզ հետ միասին:
-Ինչպե՞ս պիտի հասնել այդ հեղափոխությանը, ոնց որ թե ոչ մի կերպ չենք հասնում:
-Նախապատրաստելով` ռեալ, ոչ թե մտացածին նախապատրաստելով:
-Դուք մտածում եք` թե ինչ-որ քարոզչական աշխատանք կանեք և ժողովուրդը կգնա՞ հեղափոխության:
-Ոչ, քարոզչական աշխատանքն էտապներից մեկն է: Հեղափոխություն անելու համար անպայմանորեն չորս անհրաժեշտ պայման է պետք: Առաջինը օբյեկտիվ դժվարություններն են, իրավիճակը: Սա Հայաստանում արդեն հասունանում է: Երկրորդը` նվիրյալների խումբն է, բանակը, որը պատրաստ է դրա համար գնալու որոշակի գործողությունների: Երրորդը` հասարակության պատրաստվածությունն է այդ պահին դրան գնալու, և չորրորդը` քաղաքական պահը: Այս չորս նախադրյալների համընկնելու պարագայում հեղափոխությունը ստացվում է: Առաջինը կախված է շատ գործոններից: Օբյեկտիվ դժվարությունները միայն գազի թանկացումը չէ: Դա արտաքին ու ներքին շատ մարտահրավերների համընկնելն է: Հարցեր բարձրացնելը հասարակության խնդիրն է, քաղաքական ուժերի խնդիրը չէ միայն: Քաղաքական ուժերը պետք է կարողանան կատարել հետևյալը` ունենան գործողությունների համապատասխան ծրագիր:
-Իսկ ինչո՞վ պետք է երևա, որ այդ քաղաքական ուժերը, որոնք ընդդիմադիր դաշտում են գործում, ակտիվ են, նրանց վերաբերմունքը այս կամ այն երևույթի նկատմամբ:
-Ձեր ասածը շատ ուզում է իշխանությունը: Իշխանությունն ասում է` ես իշխանություն եմ, այս հարցին չմոտենաք, և դուք, որպես քաղաքական ուժեր, բարձրացրեք բոլոր խրթին հարցերը, իսկ ես կմտածեմ ձեր բարձրացրած խրթին հարցերին ինչպիսի լուծում տալ, որոշ դեպքերում կծաղրեմ, կընդունեմ, որոշ դեպքերում` կտեսնեմ, որ շատ է համը դուրս գալիս, Սուրիկ Խաչատրյանին գործից կհանեմ: Իշխանությունը հիմա մեզնից ուզում է ակտիվություն, որովհետև այդ ակտիվությունը հասարակության մեջ բերում է որոշակի իլյուզիայի, թե գործում է ընդդիմություն, թե հարցերը լուծել կարելի է: Էս իլյուզիաներից պետք է դուրս գալ: Իմ տեսակետից ընդդիմությունը խելացի դիրքորոշում է ընդունել, դրա համար շատ ներվային է իշխանությունը: Ընդդիմությունը պրակտիկորեն հասարակական-քաղաքական կյանքում իր դերը համարյա զրոյացրել է ու շատ էլ ճիշտ է արել: Քանի՞ ընտրություն ենք անցել: Եթե որևէ մեկը կասի, որ ընտրություններն անցել են հալալ ու զուլալ, հանրապետական կուսակցությունը 68 տոկոս և ավելի ձայն ունի, և բոլոր այս ընտրությունները անցել են ճշմարիտ, ուրեմն այդ ընդդիմությունը պիտի տուն գնա: Եթե այդպես չէ, իսկ բոլորս գիտենք, որ այդպես չէ, դուրս է գալիս, որ ընդդիմությունը սիզիփոսյան աշխատանք է կատարում, պատրաստում է, գալիս է քաղաքական հանգուցալուծման կետը, իշխանությունը բիրտ, կոպիտ, ամենավերջին ստորացուցիչ հանգամանքներում ընդդիմության հարցերը լուծում, գնում է տուն: Եթե Դուք գիտեք այլ ձև այս վիճակից դուրս գալու, քան հեղափոխությունը, ասեք:
-Շատ են հնչում կարծիքներ, թե մեր ժողովուրդը չի գնում հեղափոխության:
-Դա էլ է իշխանության հրապարակ նետած տեսակետը: 1988-ին հայ ժողովուրդն առաջինը ԽՍՀՄ-ում ապստամբեց: Ավելին` 2008-ին նույն բանն էր: Հիմա Թուրքիայում էլ նույն բանն է, վերածվեց գաղափարական պայքարի և շարունակվում է, բայց այնտեղ դեռ չեն կրակել, չէ, ժողովրդի վրա, իսկ մեզ մոտ կրակել են: Այսինքն` 2008-ին հեղափոխության փորձ էր:
-Իսկ արտագա՞ղթը: Տեսակետ կա, որ բնակչության թվի նվազման հետ երկրում փոփոխությունների հավանականությունը պակասում է:
-Վստահեցնում եմ` այնքան, որքան պետք է մնալ անելու համար, այնքան մնալու է: Եվ հետո` հեղափոխությունները չեն լինում միայն ժողովրդի քանակով:
Հարցազրույցը` Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻ