Նայում ես պաշտոնական կենսագրությունը, գրված է.
«Արցախյան երեք պատերազմների մանակից»:
Նայում ես՝ մի ամբողջ շարք մեդալներ ու շքանշաններով է պարգևատրված:
Այդ թվում՝ մարտական:
Նայում ես` կյանքի մեծ մասը դասատու է եղել, ինչպես դժվար չէ կռահել՝ պատմության:
Ճիշտ է, կա մի կետ, որ այդ ամենը կարող է ջուրը գցել ու այդ կենսագրության տիրոջը կարող է դուրս դնել
ա) մարդկանց,
բ) հայ մարդկանց շարքերից:
Որովհետև նայում ես` կուսակցությունը՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր»:
Բայց, ինչպես ոմանք են կարծում (ես՝ չէ՛), ՔՊ-ում էլ կարող են ոչ բոլորը էությամբ «թուրք» ու թշնամի լինել:
Սակայն՝ ո՛չ:
Բացեիբաց հայտարարում է.
«Հայաստանը ճանաչել է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, բայց նաև ճանաչել ու հայտարարում ենք Ադրբեջանի տարածքում գոյություն ունեցող հայկական 120 000-անոց համայնքի իրավունքներն ու սկզբունքները»։
Այսինքն՝ Արցախ չի՛ էլ եղել, այլ եղել է «հայկական համայնք», հասկանու՞մ եք:
ՈՒ սա ասողը տարիներով պատմության դասատու է աշխատել: Մարտական ուղի անցած մարդ է ներկայանում:
Հարց է ծագում. բա էդ ինչի՞ համար էիր Արցախյան երեք պատերազմների մասնակցում:
Որ ի՞նչ, էլի:
Հա՛, ու ասում է, թե հիմա հո 19-րդ դա՞րը չի, որ թուրքերը անպաշտպան հայերին մորթեն, հիմա միջազգային հանրությունը կերաշխավորի, որ իրավունքները...
ՈՒ սա ասողն ապրում է, կա, գոյություն ունի, դեպուտատ է, յեսիմ ինչ է, իշխանություն է:
ՈՒ բացահայտ ստում է, զազրախոսում է, օրինակ, նախկին ղեկավարների հասցեին, թե՝ իրենք են Արցախն ադրեջանական ճանաչել, չնայած, եթե կա այդպիսի մեկը, ապա դա իր անմիջական շեֆ Նիկոլն է, ու ինքն, իրենք՝ իրենց ՔՊ-ի՝ սերնդե-սերունդ նզովյալ պոռնկաթրքայեթիմներով:
Խնդրեմ, հիացեք այդ էկզեմպլյարով
Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ