Հայոց ցեղասպանություն-110
Սեբաստացի Մուրատը (Մուրադ Գևորգի Խրիմյան, 1874, Սեբաստիա - 1918, Բաքու) Ցեղասպանության վրիժառուներից մեկն էր։ Բազում կռիվներ տվեց և թուրքացումից փրկեց հարյուրավոր որբերի՝ յուրաքանչյուրի համար վճարելով մեկ ոսկի։ Կարդացեք լուսանկարի մակագրությունը․ ամուսնացել էր ուսուցչուհի Ագապիի հետ և ունեին մեկ որդի, որին ի պատիվ Չաուշի անվանել էր Գևորգ, և ես չգիտեմ՝ կարողացա՞ն փրկել այդ մանչուկին։
1918-ին, երբ ադրբեջանցիների «հրավերով» թուրքերը հարձակվեցին Բաքվի վրա, նպատակ ունենալով ցեղասպանության ենթարկել նաև արևելահայությանը, Մուրադը կռվի ելավ ու զոհվեց։ Նրա դին տեղափոխեցին Թիֆլիս և հողին հանձնեցին Վանքի գերեզմանատանը։ 1938 թ․ Բերիայի հրահանգով գերեզմանատունն ավերեցին և դուրս նետեցին թե Մուրադի և թե հարյուրավոր այլ մեծանուն հայերի ոսկորները։
Սեբաստիայի Առյուծը օրագիր էր պահում և ահա թե ինչ էր գրել 1915 թ․ հուլիսի 17-ին․ «Անե՛ծք, բյուր անե՛ծք անոր, որ թուրքի վրեժը չի լուծեր յոթը պորտեն անդին։ Եթե իմ աչքովս տեսածները ընթերցողը տեսած ըլլա, կարելի է մեռելներին ալ կտակե, որ վրեժխնդիր ըլլան։ Խնայել պետք չէ։ Հայերի գլխին բերած չարիքներեն քարերն անգամ կը դողան»։
Իսկ ի՞նչ էր տեսել Մուրադը․ սա՛․
ՍԵԲԱՍՏԻԱՅԻ ՆԱՀԱՆԳ
Պատերազմից առաջ և հետո
Սեբաստիա 55․000 -12․000
Թոքատ 30․000- 1․800
Ամասիա 30․000- 2․000
Շապին-Կարահիսար 40․000- 1․000
Կյուրին 28․000 -
Տիվրիկ 24․000 -
Տարենտե 18․000 -
Ընդ․ 225․000 -16․800
Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ