1955 թ. աշնանը միտք հղացա քանդակելու Ավետիք Իսահակյանի պորտրեն: Այդ գիշեր ես համայա չքնեցի, ամբողջ ժամանակ մտածում էի, թե ինչ կոմպոզիցիայով եմ կատարելու այդ գործը, բայց, դժբախտաբար, ոչինչ չկարողացա գտնել: Պարզվեց, որ զուր էին իմ «ստեղագործական տառապանքները». Վարպետն այնքան էր հոգնած այդ օրերին, որ ոչ մի գնով չհամաձայնեց դառնալ իմ բնորդը…
Ես շփոթված ոտքի ելա և ուզում էի դուրս գալ, երբ նա ինձ պահեց «մի գավաթ սուրճի»: Հետո խոսք բացվեց քաղաքական վերջին նորությունների, գյուղում տարվող աշխատանքների մասին:
- Գյուղացիության մասին պետք է շատ մտածել,- դանդաղ խոսեց նա, գլուխը հակեց և ամբողջովին տարվեց իր մտքերով…
- Ահա հենց այն կերպարը,- մտածեցի ,- որ ես փնտրում էի, բայց չէի գտնում: Հետո վարպետը անսպասելիորեն բարձրացրեց գլուխը և հետաքրքրվեց, թե քանի սեանս է ինձ հարկավոր:
- Երեք,- ուրախացած վեր թռա ես,- մեկ ժամով: Նա տվեց իր համաձայնությունը: Կոմպոզիցիան արդեն գտնված էր:
Նիկողայոս Նիկողոսյան
Հովիկ ՉԱՐԽՉՅԱՆԻ ՖԲ էջից