Արցախի կարգավիճակի շուրջ բանակցությունների փակագծերը վաղուց են բացվել, դրանք, ըստ էության, փակ էլ չեն եղել: Այդ հարցին նորովի անդրադառնալը խնդրահարույց է իրավական անվտանգության տեսանկյունից...
Տևական ժամանակ քաղաքական դաշտում որոշակի «անդորր» էր, ինչը շատ կասկածելի էր ու տարօրինակ, քանի որ Փաշինյանի տեսակն ու նարատիվը ճանաչող յուրաքանչյուր մարդ հասկանում էր, որ սա արհեստական «պաուզա» է, որին հաջորդելու է հերթական պորթկումը...
Աշխարհում բոլորը, մեծ ու փոքր, ուժեղ ու թույլ, գտնվում են սեփական ու ուրիշների ստեղծած ուժային դաշտում և ուժային դաշտին ավելի քան համարժեք կապիտալ-փողի դաշտում։
Հասարակական կյանքի կայունության համար շատ կարևոր նշանակություն ունի ռացիոնալի ու իռացիոնալի հարաբերությունը մարդկանց նպատակների, վարքի ու պահվածքի մեջ։
Մեզնում համաճարակի բնույթ է կրում առանց ֆինանսավորման ու առանց լուրջ թիկունքի, միայն էնտուզիազմով տեղից վեր կենալ, ջարդել, փշրել ու լուծել ազգային մակարդակի ամենալուրջ խնդիրները։
Երեկ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան ընդունել է նացիզմի հերոսացումը դատապարտող բանաձև: Լավ է արել, ճիշտ է արել, որովհետև այդ կազմակերպությունը ստեղծվել է հենց նացիզմի դեմ պայքարելու համար, հաղթել է մարդկության այդ քաղցկեղին, և դա իր գոյության հիմնական պատճառներից ու հիմքերից մեկն է...
Երբ Նիկոլ Փաշինյանը, բան ու գործ թողած, անդրադառնում է սափրվելու կամ ատամները լվանալու ժամանակ ջրի ծորակ բաց թողնելու փաստին, դա խոսում է նրա իրական արժեհամակարգի ու քաղաքական նիհիլիզմի (ոչինչ գոյություն չունի, ամեն ինչ անիմաստ է) գերդոզավորվածության մասին...
Եվ, իհարկե, չի խոսվում այն մասին, որ Արցախը, ՀՀ-ի ամրագույն վահանը լինելուց բացի, նաև ՀՀ-ի տնտեսության, մասնավորապես, հացահատիկի, գյուղմթերքի մի մեծ մասի հովանավորն էր:
ԱՄՆ-Իրան բանակցությունները, որոնք փաստացի տապալվեցին Իսրայել-Իրան պատերազմի պատճառով, Հայաստանի համար միանշանակ դրական հետևանքներ էին ունենալու՝ պայմանավորվածությունների հասնելու դեպքում։ Նույնը, բնականաբար, վերաբերում էր նաև ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների կարգավորմանը, որտեղ ևս զգալի առաջընթաց չկա...