ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներում իրար են անցել, թե ռուսները «պատրաստվում են պատերազմի»: Որպես ռուսատյացությամբ համակված հերթական փիար-քարոզչության հիմք վերցված են Ռուսաստանի ու Բելառուսի վաղուց պլանավորված «Արևմուտք-2017» զորավարժությունները, որոնք բելառուսական հողում սկսվեցին սեպտեմբերի 14-ին:

Ռուսաստանյան լրատվամիջոցներում օգոստոսին կրկին վերհիշվեց ու քննարկումների և մեկնաբանությունների առարկա դարձավ Խորհրդային Միության փրկության վերջին փորձը՝ անմոռանալի ԽՍՀՄ արտակարգ իրավիճակի պետական կոմիտեի (ГКЧП) եռօրյա հայտնությունն ու անփառունակ տապալումը:

Սեպտեմբերի 13-ին լրացավ վարչապետ Կարեն Կարապետյանի պաշտոնավարման մեկ տարին: Տոնախմբություն կամ, ինչպես ասում էր վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանը` տոնախնդություն, չեղավ: Կարմիր գորգ նրա ոտքերի տակ չփռվեց, նվագախումբը քայլերգ չնվագեց, յուրայիններից ոչ ոք ԱԺ-ում հրապարակավ չշնորհավորեց պաշտոնավարման մեկ տարին սեփական վարչապետի ու կառավարության:

2018 թվականն ինքնին մեծ հետաքրքրություն չի ներկայացնում իրենից, որովհետև գրեթե պարզ է` որտեղ են «ձմեռելու խեցգետիններն» այդ օրերին, ումով և ինչու, անգամ աշխարհաքաղաքական այս բարդ պայմաններում: Ֆորս մաժորի համար փոքրիկ սողանցք թողնելով` մնացյալ քաղաքական զարգացումների համար արձանագրենք` «Վարչապետ-18» նախագիծը վաղուց գծված է, խաղացողներն էլ խելոք շարված են խաղատախտակին:

ՈՒղիղ մեկ տարի առաջ Կարեն Կարապետյանը նախագահ Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով նշանակվեց Հայաստանի վարչապետ: Առաջին իսկ օրերին Կարեն Կարապետյանը հայտարարեց, որ Հայաստանի տնտեսությունը գտնվում է ծայրահեղ ծանր վիճակում:

ՀՀԿ-ի նոր ոգիներից ևս մեկը` Արմեն Ամիրյանը, հաստատեց իր կուսակցության հաստատուն ու անբացատրելի պահպանողականությունը: Հովհաննես Թումանյանի թանգարանում օգոստոսին բացված «Խավարում» ցուցադրությունը` նվիրված բոլշևիկյան բռնաճնշումների հայ զոհերի հիշատակին, մշակույթի նախարարության հրահանգով փակվեց: 22 օր անց: Նախարարությունից եկել են, լուսանկարել, զեկուցել, որ ոչինչ արտառոց չկա, նախարար Արմեն Ամիրյանը հրահանգել է փակել ցուցահանդեսը: Ինչու՞:

Օդեսայի նախկին նահանգապետ և Վրաստանի նախկին նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլին երկուշաբթի օրը Լվովում հայտարարել է, որ պատրաստ է «պայքարել իշխանության փոփոխության համար Կիևում»` գրում է Պաուլ Ֆլյուկիգերը շվեյցարական Neue Zuercher Zeitung-ում:

Մի առիթով ասել եմ, որ ատում եմ բոլոր նրանց, ովքեր կենդանի բռնակալներին թողած, ճիպոտահարում են արդեն հող դարձած բռնակալներին: Եվ ովքեր են ճիպոտահարողները. իսկական ճիվաղներ, որոնք զուրկ են ռեալ բանականությունից, որովհետև քննադատում են այն ամենը, ինչ արժանի է քննադատության, քննադատում են, բայց դրա կողքին չեն տեսնում նաև այն լավը, որ կատարվել է ահավոր վատի կողքին:

Որքան էլ ցավալի լինի, բայց 2017-ին ապացույցներ ի հայտ եկան այն բանի, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի պատմության վերագնահատման վերաբերմամբ 2013 թվականին Հայաստանում տեղ գտած, թվում է, անարգել հակառուսական քարոզչության աչքի զարնող ու միակ դեպքը (երբ Երևանի «Մոսկվա» կինոթատրոնում ցուցադրվում էին այդ պատերազմի մասին լեհական և ուկրաինական նացիստական «տեսությունների» հիմքի վրա նկարահանված «այլընտրանքային դիրքորոշման ֆիլմեր-խմբ.) պատահականություն չէր:

Թվում էր` Հայաստանի քաղաքական ու փորձագիտական միտքը պիտի վերջապես հրաժարվի «ո՞վ է լինելու 2018-ին վարչապետ» ժամանակի մեջ միայն պատասխանելի հարցից ու վերադառնա այսօրվա իրականությանը` թեկուզ նույն այդ հարցի ռեալ պատասխանի նախադրյալները պարզելու համար: Առավել ևս, որ իրադարձությունների ընթացքը կուտակում է փաստեր, որոնք, մեղմ ասած, կրակում են բոլորիս վրա: