Որ անտարբերության, բացառապես սեփական շահի գիտակցմամբ ապրելու, ոհմակի հոգեբանությամբ գործելու, լկտիությունն ու ամենաթողությունն արժեքային համակարգ դարձնելու արդյունքում պիտի գայինք-հասնեինք այս օրվան, երևի թե ոչ մեկիս համար էլ անսպասելի չէր:

Արդյո՞ք սենսացիա պետք է համարել այն, որ Ռուսաստանն ու Թուրքիան, առնվազն առաջին հայացքից, քայլ առ քայլ աշխատում են երկկողմ հարաբերությունները դուրս բերել սրընթաց անկման վիճակից: Ե՛վ այո, և՛ ոչ:

Փաստորեն, իշխանություններից 7-8 ժամ պահանջվեց, որ շոկից դուրս գան (իրականում այդպես էլ դուրս չեն եկել) և հասկանան, թե ինչպես են իրականությունը մատուցելու։

Հայտնի իմաստություն է՝ մարդը պետք է ծերանա հնարավորինս մաքուր ձեռքերով և հանգիստ խղճով։ Մարդը, առհասարակ, բայց ոչ Հայաստանը ելուզակող, կենսաբանորեն արդեն զառամյալ, սակայն հոգով և մտքով վառվռուն մի անմեղսունակ պատանյակ՝ Էռնեստո Էռնեկյանը (ԷԷ), ում սիրտը կամենում է կործանել սեփական նախնիների հայրենիքի մի հատվածում շքացող կառույցը։

Նախագահ Ռեջեփ Թայիբ Էրդողանը խոստացել է «նոր Թուրքիա» ստեղծել ձախողված հեղաշրջումից հետո: Իշխանությունը վերցնելու դիլետանտական փորձը, որ Էրդողանն անվանեց «Աստծո ընծա», նրան լրացուցիչ միջոցներ է տալիս իր գաղափարներն իրականացնելու համար, որոնց ուրվագծերն արդեն երևում են, գրում է Bloomberg-ը:

Երբեք չգիտակցեցինք, որ «պատմության արդյունքը աշխարհագրությունն է» և պատմության հաղթական դիտակետից պետք է նայել ապագային, հակառակ պարագայում, իրադարձությունների չարագույժ բերումով, կարող է չափազանց շատ բան, գուցե ամեն ինչ տանուլ տրվել, ինչպես եղավ մեր ժողովրդի դարերի և ոչ այնքան հեռավոր անցյալի ավելի քան ողբերգական պատումներում։

2016-ի հուլիսի լույս 16-ի գիշերն Անկարայում և Ստամբուլում տեղի ունեցած իրադարձություններն արդեն դժվար է անվանել զինվորական հեղաշրջում կամ նույնիսկ ապստամբություն, ինչպես, երևի սխալմամբ կամ շփոթված, դեռ գիշերը բնութագրել էր Թուրքիայի նորանշանակ վարչապետ Բինալի Յըլդըրըմը։

Հիմա Նժդեհի կյանքի ամենավիճահարույց և ողբերգական տարիների մասին: Հարցի հասարակացում կլիներ, եթե այսօր լռության մատնվեր այն հանգամանքը, որ 1941-45 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին եղել են փաստեր, որ հիտլերականները փորձել են իրենց նպատակներին ծառայեցնել գերի ընկած զինծառայողներին:

Կան օրեր, երբ ես ատում եմ իմ մասնագիտությունը և Մեսրոպ Մաշտոցին, որ հնարել է հայոց գրերը: Վստահ եմ, որ նա չի հնարել՝ գրելու այն, ինչ սերունդները գրել ու դեռ գրում են:

Բացեք անկախության տարիների հայկական մամուլը և ամենուրեք Կարսի պայմանագրի կապակցությամբ կկարդաք բոլշևիկներին խարազանող հոդվածներ: Ասեմ, որ մենք սիրում ենք սևեռվել մի հարցի վրա, չնկատելով, թե ինչ քաղաքականություն են վարում հետբոլշևիկյան Ռուսաստանի կառավարողներն այդ նույն հայկական հարցում: Ասել կուզեմ, որ այսօրվա ռուս կառավարողը թեպետ տոմսով բոլշևիկ չէ, բայց հայերիս տարածքների նկատմամբ հոգով բոլշևիկյան քաղաքականություն է վարում: