Աշխարհում հարուստ պետություններ շատ կան: Կան նաև հարուստ անհատներ։ Հրեաները, օրինակ, իրենց գոյության սկզբից մինչև այսօր նպատակաուղղված կուտակել են իրենց ձեռքում ահռելի գումարներ և փողով լուծել իրենց ազգային խնդիրները`ձեռք բերեցին տարածք, որ դարձավ հայրենիք ու պետություն, միջազգային քաղաքական ասպարեզում դարձան հիմնական խաղացողներից մեկը` հաճախ`ստվերային:

Աննա Այվազյանը ծնունդով Վրաստանի Ախալցխայի Նորշեն գյուղից է, ավարտել է Ակսել Բակունցի անվան ուսումնարանը, ապա Երևանի Մանկավարժական ինստիտուտի պատմա-բանասիրական ֆակուլտետը։ Ամուսնացել է արցախցի երիտասարդի հետ և տեղափոխվել է Արցախ։ Արցախյան առաջին ազատագրական պատերազմի տարիներին նա Արցախում էր։ Նրա աշխատանքային գործունեությունը կապված է կրթության ու մշակույթի, ապա նաև բանակաշինության հետ․ աշխատել է Արցախի Հանրապետության Պաշտպանության բանակում, ծառայել է ՀՀ ՊՆ-ում, ունի փոխգնդապետի կոչում։

Շարունակում եմ հին ու նոր տարին իր ավարտով ու սկզբով ներառած ծովային շրջագայության պատմություններս։

Շարունակում եմ հին ու նոր տարին իր ավարտով ու սկզբով ներառած ծովային շրջագայության պատմություններս։ Քաթարից հետո այսօր հերթը Բահրեյնինն է՝ մի զարմանահրաշ երկիր, որը սկզբից ոչ թե առանձնապես, այլ ընդհանրապես չտպավորեց, սակայն վերջում ներկայացավ որպես մի այլ կարգի ապշեցուցիչ հեքիաթ։ Եվ այսպես՝

Մի ուրվական է շրջում երկրով և դա ամենևին էլ շեքսպիրյան Համլետի մոլագար երևակայության արդյունքը չէ։

Տխուր, բայց ո՛չ հուսահատական ... Ջահել եմ եղել... Է՜հ... Տխուր եմ: Շա՜տ տխուր եմ: Ինձ թվում է` երբեք այսքան տխուր չեմ եղել:

Այս մտորումներն ունեցել եմ 2016 թվին՝ երբ Քառօրյա պատերազմում հարյուրից ավելի զոհեր տալով ՝ կանխեցինք թշնամու առաջխաղացումը։

Տարեմուտի խոհերը նման են ձմեռնամուտին մառան մտած տանտիրոջը, որն ասես հաշվետու է լինում նախ՝ մառանին, որի թարեքները լցնելու պարտավորություն էր վերցրել իր վրա, ապա նաև ընտանիքի և երեխաների առաջ, քանի որ իր աշխատանքով պիտի նրանց բարեկեցությունն ապահովի:

Չափազանց շատ ենք ուշացրել սուրիահայերին ոչ թե նյութական և մանավանդ, այսպես կոչված, պարենային օգնություն հասցնելու գործում, այլ դեպի Հայաստան համազգային ներգաղթ կազմակերպելու հարցում։

-Արտաշատցի մի շատախոս քավոր ունենք,- պատմում է եղեգնաձորցի պատմաբան ընկերս։ - Սիրում է ինքը խոսել, ուրիշներին հերթ չի տալիս։ Դա որ գալիս է Եղեգնաձոր, մեզ չի թողնում քնենք։ «Ա՜յ մարդ, խոսաս ենքյ, էլի՜։ Քյնելու մեջ ի՞նչ կա»։ Մինչև ուշ գիշեր պատմություններ է պատմում՝ խորամանկորեն նկատելու չտալով իր հոգնած, հորանջող, երբեմն էլ արդեն ննջող լսարանը։ Նրա՝ մեր տուն գալը մի անքուն գիշերվա սարսափ է մեզ համար։