Դեկտեմբերի 7-ը մեր ժողովրդին վրա հասած սարսափելի աղետնեից մեկն է, որին հաջորդեց աղետների ծանր ու արյունոտ մի շղթա. պատերազմ, սուգ, ցուրտ ու մութ տարիներ... բայց և հաղթանակ` ազատագրված հայրենիքի մի հատվածով:

Առաջին անգամ այսպես ճանաչեցի Տանյային. 1985-ն էր, հոկտեմբերը: Ժուռնալիստների վերապատրաստման մեկամսյա դասընթացների էինք:

Վաղը տեղի կունենա եկեղեցու վերաօծման արարողությունը: Այս առիթով վերհիշենք մի քանի հետաքրքիր փաստեր:

Գուրգեն Յանիկյանը մեր գրականության պատմության մեջ տեղ չունի։ Առա՛յժմ տեղ չունի։ Թատրոնի պատմության մեջ էլ տեղ չունի։ Էլի՛ առայժմ։

Ավտոբուսների գործադուլավոր վարորդներն ասում են, որ կոնկրետ իրենց անմիջական ղեկավարությունից պահանջ չունեն, պահանջները քաղաքապետ Ավինյանին են ուղղված: Ներկայացված «աշխատանքային պայմանների» պահանջների շարքում գործադուլավորները շեշտում են, շատ կներեք, կենցաղային այնպիսի մի կաևոր մանրուք, ինչպիսին է՝ վերջնականգառներում զուգարանի առկայությունը:

Բոլոր այն սովորությունները, որոնք կախվածություն են առաջացնում, վտանգավոր են առողջության ու կյանքի համար։ Եթե ծխախոտից կախվածությունը ոչնչացնում է մարդու թոքերը և նաև հանգեցնում քաղցկեղի ու սրտի ինֆարկտի, ապա խաղերից ու թմրանյութերից կախվածությունը շատ ավելի արագ է մահ ու ողբերգություն բերում։

1990-ականներին, երբ ես դպրոցական էի, ուսուցչի կերպարը դեռևս այնպիսին էր, որ մենք մտածում էինք' տեսնես հաց ուտո՞ւմ են նրանք, կամ որ ուսուցիչները Աստծո կողմից հատուկ ընտրյալ մարդիկ են, որոնք նման չեն հասարակ մահկանացուներիս, քանի որ նրանք ուսուցիչ են, գիտելիք են տալիս։

Ժողովրդի հիշողությունը կարճ է, շատ կարճ: Երևի մոռացել եք, որ 2008 թվականի մարտի 2-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հեռախոսով խոսում էր Ալիկ Արզումանյանի հետ և ասում, որ ամեն ինչ շատ լավ է։ Կրնկնում եմ` շատ լավ։

...Եղիշե Չարենցին նկարել են Մ. Սարյանը, Հ. Կոջոյանը և ուրիշները: Նրա անդրին պատրաստել է արձանագործ Արա Սարգսյանը և ուրիշները: Տարբեր տեսք ունեն դիմանկարները, միմյանցից տարբերվում են երբեմն խիստ, կարծես տարբեր մարդիկ են պատկերված: Երբ ես ուշադիր նայում եմ դրանց գտնում եմ մեծ նմանություններ Չարենցի հետ: Ես իմ կյանքում ոչ մի մարդ չեմ տեսել, որի դեմքը, կեցվածքը այդպես հաճախ փոփոխվեր ինչպես Չարենցինն էր:

...Տեսել եմ Չարենցին շատ լուրջ: Այն ժամանակ խելացի աչքերը նայում էին խորաթափանց հայացքով. թվում է շատ խելոք բաներ է ուզում ասել, բայց իրեն զսպում է - այդ պահերին նա դառնում էր իմաստուն, խելոք, հարգելի, մեծ... Տեսել եմ կուչ եկած. դեմքը կծկված, անհետաքրքիր, նույնիսկ վանող... այդ նրա անկարգությունների շրջանում... եւ տեսել եմ նրա երջանիկ ժպիտը՝ դեմքը մանկական անմիջականությամբ, ուրախությամբ ողողված, անմեղ, մաքուր, գրավիչ...