90 թվականի հունիսն էր։ Ղարաբաղյան շարժումն անկասելի էր, և հանրապետությունը ջրի կաթսայի պես եռում էր՝ ցույցեր, հանրահավաքներ, գործադուլներ․․․
Մելիք-Ադամյան փողոցի դահլիճում տեղի էր ունենում ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի ամառային նստաշրջանը։ Պատգամավորական կազմից զատ, ներկա էր երկրի ողջ ղեկավարությունը։
Նիստը վարում էր Սամսոն Տոնոյանը՝ մի բարի, աշխատավոր մարդ, ավտոդողերի գործարանի բանվոր։
Նրա աջ ու ահյակ կողմերում նստած էին մի գնացքի մեքենավար և մի կթվորուհի։ Երեքն էլ շքանշանակիր ու մեդալակիր, որոնք հնգամյակը կատարում էին չորս տարում և մարմնավորում էին բանվորների ու գյուղացիների իշխանությունը։
Սամսոնին Գերագույն խորհրդի նախագահությունում նախօրոք տալիս էին սցենար՝ ով որից հետո պիտի ելույթ ունենար, ու նա դա սերտում էր և ըստ այդմ վարում նիստը։
Հանկարծ դահլիճում խլրտում առաջացավ, կարճատև դադար եղավ, որից հետո Սամսոնին մի թղթի կտոր տվեցին, որ կարդա։ Պատգամավորներից ոմանք արտահերթ ելույթ էին պահանջում, իսկ դա սցենարի խախտում էր։
Սամսոնը շփոթմունքի մեջ հայտնվեց, բայց ճար չուներ, պիտի կարդար։
Եվ կմկմալով կարդաց․
-Ձայնը տրվում է Ղարաբաղի թԻմի առաջնորդ Պարգև... ՍրբազանՅԱՆին։
Քրքիջ՝ դահլիճում․․․
Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ