Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտից կարճ ժամանակ հետո աշխարհում հաստատվեց սառը պատերազմի վիճակ և սպառազինությունների մրցավազք, որի արդյունքում հաստատվեց դինամիկ հավասարակշռության ռեժիմ Արևմուտքի ու Արևելքի միջև:

Մարդկանց մի ստվար մասը հակված է գերագնահատել իր տեղն ու նշանակությունը կյանքում: Թվում է, թե դա նորմալ է և, նույնիսկ, հնարավոր է, որ դա գոյության պայքարում կարևոր նշանակություն ունեցող ու, ինչ որ տեղ, մարդկանց ունակությունները բազմապատկող հանգամանք է:

Ոչ-ոքի չի հետաքրքրում հայոց լեզվի ողբերգական, կիսամեռ վիճակը։ Տակուվրա շարունակում են օտարալեզու բառերով պղծել մայրենին՝ հայի ինքնության հենքը։ Կգա ժամանակը կխոսեմ լեզվի հարցում Սահմանադրական խախտման, Լեզվի մասին օրենքի անսպեռ ոտնահարումների մասին։ Իսկ հիմա որոշեցի անել հետևյալը։ Ժամանակների ընթացքում իմ կարդացվածքների մեջ հանդիպել եմ բացառիկ գեղեցիկ, իմաստալից, մեր լեզվի բառակազմության կանոններին լիովին համապատասխանող բառերի, որոնք տարիների ընթացքում գրի եմ առել ու պահել, և որոնք չկային բառարաններում։ Այժմ այդ ամենը հրապարակ եմ հանում, որպես սպեղանի։ Ընդ որում, յուրաքանչյուր բառ աղբյուր ունի, ես ոչինչ չեմ հորինել։

Տարրական հանրահաշիվը մեզ կօգնի հասկանալ իրավիճակը Եվրոպայում և մի բան էլ դեպի մոտ ապագան մի թեթև հայացք ձգել:

Ոչ թե ապրիլին, մայիսին, այլ հենց ձմռանը տեղացած, այն էլ՝ օրեր առաջ կանխատեսված ձյունը հանրապետությունում ձևավորեց արտակարգ, եթե չասվի՝ խայտառակ իրավիճակ: Երևանում, Գյումրիում, Վանաձորում, մյուս քաղաքներում ու հատկապես համապետական, միջպետական ավտոճանապարհներին, էլ չենք խոսում ներհամայնքային ճանապարհների մասին: Վթարներ, ճանապարհների անանցանելիություն, փակ ճանապարհներ, ճանապարհներին լռված հարյուրավոր մեքենաներ...

Ձյուն-տոմս-քաղաքապետարան-բնակչություն հակամարտության մեջ ամենակարևոր հատվածը բաց ենք թողնում։

ՈՒժային կառուցվածք ունեցող աշխարհում հզորները կիսաուժեղների ու թույլերի կառավարումը առավելագույնս հեշտացնելու համար նրանց ղեկավարների պոստերում ցանկանում են տեսնել բոլոր տեսակի հարցերին «ըմբռնումով» մոտեցողների:

Թույլերին բնութագրող ամենակարևոր գծերից մեկը նրանց կողմից իրենց ցանկությունները իրականության տեղ ընդունելն է:

Այս տարի ռուս-ուկրաինական պատերազմը կավարտվի կամ էլ դադար կառնի տևական ժամանակ:

Հայտարարելով, թե 2023 թ. սեպտեմբերին հայերը պետք է կռվեին, այլ ոչ թե զանգվածաբար հեռանային Արցախից, ՀՀ ներկա իշխանությունը՝ ի դեմս Ալեն Սիմոնյանի, դրսևորում է քաղաքական անմեղսունակություն։ Փաշինյանական խունտան չի գիտակցում, որ Արցախի և արցախահայերի անվտանգության ապահովումն ամենից առաջ հե՛նց իր գործն էր։ Հե՛նց ՀՀ ղեկավարությունն էր պարտավոր ամեն կերպ հոգալ, որպեսզի Արցախում զինված դիմադրությունն ընդդեմ Ադրբեջանի հայասպան բանակի ընդուներ երկարատև ու աննահանջ բնույթ։