Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

Հիս­տե­րիան սուրբ հայ­րերն ան­վա­նում են սնա­փա­ռու­թ­յուն

Հիս­տե­րիան սուրբ հայ­րերն ան­վա­նում են սնա­փա­ռու­թ­յուն
10.03.2020 | 00:11
Աստ­ված ա­նըմ­բռ­նե­լի կեր­պով դա­սա­վո­րում է մար­դու ար­տա­քին կյան­քը ճիշտ հա­մա­ձայն նրա ներ­քին կար­գա­վո­րու­թյան:
Ի­մա­նա­լով, թե ինչ է մեղ­քը, մար­դը կա­րող է քն­նել` ի՞նչն է իր կյան­քը ա­վե­լի վատ դարձ­նում, և ի՞նչն է նպաս­տում բա­րե­լավ­մա­նը, ո՞րն է պատ­ճա­ռը անձ­նա­կան, ըն­տա­նե­կան ու հա­սա­րա­կա­կան փոր­ձանք­նե­րի ու դժ­բախ­տու­թյուն­նե­րի:
Մարդն ի վի­ճա­կի է նպա­տա­կաուղղ­ված, հետևո­ղա­կան և համ­բե­րու­թյամբ (չշ­փո­թել հան­դուր­ժո­ղու­թյան հետ) դի­մադ­րե­լու չա­րին: Իսկ ա­մեն մե­կը, ով հա­նուն ար­դա­րու­թյան է գոր­ծում, ի­րեն օգ­նա­կան ու­նի Ա­մե­նա­կա­րող Աստ­ծուն, և «ե­թե Աստ­ված մեզ հետ է, ո՞վ կա­րող է մեզ դեմ լի­նել»: Սա­կայն ե­թե մար­դիկ կա­րո­ղա­նա­յին փոխ­վել, ա­պա կփոխ­վեին նաև մի­ջա­վայ­րի պայ­ման­նե­րը, ե­թե ...
Յու­րա­քան­չյուր մեղք չա­րիք է, և ոչ թե ինքն ի­րե­նով է չափ­վում, այլ այն բա­րու չա­փով, ո­րը մերժ­վում է չա­րից:
Ըն­դու­նենք, որ մար­դը մե­ղան­չեց: Ի՞ն­չով: Հո­գո՞վ, թե՞ մարմ­նով: Ա­ռա­ջին հեր­թին, ի­հար­կե հո­գով, իսկ հե­տո հո­գու մեղ­սա­կան հա­կում­նե­րը մարմ­նա­վոր­վե­ցին: Մար­մի­նը դեռ հի­վանդ չէ, ո­րով­հետև ու­նի ո­րո­շա­կի կա­յու­նու­թյուն ի­րեն վնա­սող գոր­ծոն­նե­րի հան­դեպ, սա­կայն հո­գե­կան պա­թո­լո­գիան ար­դեն առ­կա է, չնա­յած հի­վան­դը դեռ չի զգում, և այն չի նկատ­վում ու­րիշ­նե­րի կող­մից:
Ակն­հայտ է, որ ցա­վի զգա­ցու­մը և ցա­վով տա­ռա­պե­լը լավ բան չէ, բայց ցա­վը անհ­րա­ժեշտ է, քա­նի որ ա­հա­զան­գում է վտան­գի մա­սին` մար­մի­նը վնաս­ված է: Իսկ վա­խը, տագ­նա­պը և սար­սա­փը ար­դյո՞ք հա­ճե­լի են, ի­հար­կե` ո՛չ: Սա­կայն տագ­նա­պը մեզ տե­ղե­կաց­նում է հո­գե­կան վտան­գի մա­սին. այն գոր­ծոն­նե­րի, ո­րոնք հո­գուն են վնա­սում: Սա զգու­շա­ցումն է, որ հո­գու ներ­դաշ­նա­կու­թյու­նը խախտ­վել է: Նույն նշա­նա­կու­թյու­նը ու­նեն մեղ­քի այլ պար­տա­դիր է­մո­ցիո­նալ հետևանք­նե­րը` լար­վա­ծու­թյուն, ա­մոթ և այլն:
Օ­րի­նակ, հիս­տե­րիան նյար­դա­յին հի­վան­դու­թյուն է, որն ա­մե­նու­րեք նկա­րագր­վում է որ­պես «թա­տե­րա­կա­նու­թյուն», այ­սինքն ցու­ցադ­րա­կա­նու­թյուն, երբ հիս­տե­րիկն ա­մեն ինչ ա­նում է ի ցույց բո­լո­րի, այ­սինքն` փնտ­րում է դի­տորդ­նե­րի գնա­հա­տա­կա­նը: Բայց այս դրսևո­րում­նե­րը պար­զո­րեն վկա­յում են այն մա­սին, ին­չը սուրբ հայ­րերն ան­վա­նում են սնա­փա­ռու­թյուն, ո­րը մեծ մեղք է հա­մար­վում: Իսկ հո­գե­բույժ­նե­րը դա չեն կա­րող տես­նել: Սկզ­բուն­քո­րեն այս վի­ճակ­նե­րով կա­րող էին զբաղ­վել հո­գե­բույժ­նե­րը և զբաղ­վում են` նշա­նա­կե­լով հան­գս­տաց­նող դե­ղեր և սվա­ղում են հի­վան­դու­թյան ա­ռա­ջին նշան­նե­րը` նպաս­տե­լով հի­վան­դու­թյան զար­գաց­մա­նը, մինչև որ այն սկ­սի դրսևոր­վել ամ­բողջ ու­ժով:
Սա­կայն ընդ­հա­նուր լե­զու գտ­նել հո­գե­բույժ­նե­րի հետ հոգևոր հար­ցեր քն­նար­կե­լիս բա­վա­կա­նին դժ­վար է:
Ընդ­հան­րա­պես, ըստ ե­կե­ղե­ցու սուրբ հայ­րե­րի, հիս­տե­րիան, շի­զոֆ­րե­նիան, կպ­չուն մտ­քեր, նևրոզ­ներ, վա­խեր և այլ նյար­դա­յին հի­վան­դու­թյուն­ներ մեծ մա­սամբ կամ մեղ­քի բա­ցա­հայտ դրսևո­րում­ներն են, կամ մեղ­քի հետևանք­ներ: Դրա հա­մար անհ­րա­ժեշտ է հոգևոր օ­րենք­նե­րի ի­մա­ցու­թյու­նը և ոչ միայն մա­տե­րիա­լիս­տա­կան մո­տե­ցում: Ե­թե դի­տենք հո­գե­կան հի­վան­դու­թյուն­նե­րը մեղ­քի մա­սին հայ­րա­խո­սա­կան ուս­մուն­քի լույ­սի տակ, կտես­նենք, որ այս հի­վանդ­նե­րը տանջ­վում են հա­ճախ ոչ այն­քան մեղ­քի երևույ­թից կամ դրա հետևանք­նե­րից, այլ անհ­նա­րու­թյու­նից մեղք գոր­ծե­լու, որ­քան հո­գին կցան­կա­նա:
Բու­ժել հի­վան­դու­թյու­նը կա­րե­լի է` դի­մե­լով կամ մարդ­կա­յին, կամ Աստ­վա­ծա­յին, կամ էլ դի­վա­յին ու­ժե­րին: Դի­վա­յին ու­ժե­րին դի­մե­լը շատ վտան­գա­վոր է, մարդ­կա­յի­նին` եր­բեմն ա­նօ­գուտ կամ դժ­վա­րա­մատ­չե­լի: Մնում է Աստ­վա­ծա­յին պաշտ­պա­նու­թյու­նը` Ե­կե­ղե­ցու սուրբ խոր­հուրդ­նե­րի մի­ջո­ցով: Սա այն է, ինչ վե­րա­բե­րում է հո­գե­կան հի­վան­դու­թյուն­նե­րին, երբ տե­ղի է ու­նե­նում գի­տա­կից կամ ան­գի­տա­կից ստր­կա­ցու­մը մեղ­քին:
Իսկ սո­մա­տիկ, այ­սինքն մարմ­նի վրա ար­տա­հայտ­ված հի­վան­դու­թյուն­նե­րը էա­պես տար­բեր­վում են հո­գե­կան բնույթ կրող հի­վան­դու­թյուն­նե­րից, ա­ռա­ջաց­նե­լով մարմ­նի ցավն ու տա­ռա­պան­քը` որ­պես մեղ­քի հետևանք: Ան­տր­տունջ համ­բե­րելն այս ցա­վե­րին` կա­րե­լի է նկա­տել որ­պես մեղ­քի հա­տու­ցում ժա­մա­նա­կի մեջ, որն ա­զա­տում է հա­վի­տե­նա­կան տան­ջան­քից: Սա հաշ­վի առ­նե­լով, անհ­րա­ժեշտ է հի­վան­դու­թյան պատ­ճառ դար­ձած մեղ­քը (մեղ­քե­րը) բա­ցա­հայ­տել: Պետք է բա­վա­կա­նին հս­տակ ո­րոշ­վի մեղ­քը և ո­րոշ­վի ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը, որն անհ­նար է ա­ռանց ան­կեղծ խոս­տո­վա­նու­թյան, ո­րով­հետև ար­ձակ­վում է միայն խոս­տո­վան­ված մեղ­քը:
Բո­լո­րին հայտ­նի են հո­գե­վի­ճակ­ներ, ո­րոնք ա­ռա­ջա­նում են վտան­գի պա­հին կամ ու­րա­խու­թյան մեջ, և կամ պար­զա­պես ոչ ան­տար­բեր մար­դու մոտ: Հան­դիպ­ման նա­խազ­գա­ցու­մը, հան­կար­ծա­կի հար­ձակ­ման վտան­գի զգա­ցու­մը, քն­նու­թյու­նից ա­ռաջ ապ­րում­նե­րը բո­լո­րը բե­րում են սր­տի աշ­խա­տան­քի և շն­չա­ռու­թյան ա­րա­գա­ցում, իսկ դա իր հեր­թին ա­ռա­ջաց­նում է ամ­բողջ օր­գա­նիզ­մի կեն­սա­քի­միա­յի փո­փո­խու­թյուն­ներ, ո­րոնք գործ­նա­կա­նում նույ­նը կլի­նեն տար­բեր մարդ­կանց մոտ, ե­թե ա­ռա­ջա­ցել են մեկ պատ­ճա­ռից: Պետք է ա­սել, որ ոչ միայն ի­րա­վի­ճակն է ա­ռա­ջաց­նում այդ փո­փո­խու­թյուն­նե­րը մար­դու օր­գա­նիզ­մում, այլ նաև ի­րա­վի­ճա­կի մա­սին մտա­պատ­կե­րը: Մար­դու դեմ­քի ար­տա­հայ­տու­թյունն ու շար­ժում­նե­րը կա­րող են խո­սել նրա հո­գե­վի­ճա­կի մա­սին: Նույնն է և հի­վան­դու­թյուն­նե­րի դեպ­քում. մի կող­մից, հի­վան­դու­թյուն­նե­րն ա­ռա­ջա­նում են մեղ­քե­րից, իսկ մյուս կող­մից հի­վան­դու­թյուն­նե­րը վկա­յում են ի­րենց ա­ռա­ջաց­նող մեղ­քե­րի մա­սին: Հո­գու ընդ­հա­նուր տրա­մադ­րու­թյու­նը, որն անհ­րա­ժեշտ է այս կամ այն ա­րար­քը կա­տա­րե­լու, ե­թե չի գտ­նում իր դրսևո­րու­մը, այս­պես ա­սած, անց­նում է մարմ­նի վրա, այ­սինքն տե­ղի է ու­նե­նում սո­մա­տի­զա­ցիան: Օ­րի­նակ, կա­րե­լի է ջղայ­նա­նալ` տրա­մադր­վե­լով ա­տե­լու­թյամբ կամ խռո­վու­թյամբ, բայց պա­հել ներ­սում և չար­տա­հայ­տել ար­տաք­նա­պես: Եվ ստաց­վում է, որ մեղ­քը ա­մեն կող­մից հար­վա­ծում է հո­գուն, իսկ շփոթ­ված ու թու­լա­ցած հո­գին կա­մա թե ա­կա­մա տան­ջում է մար­մի­նը: Ճեղ­քել այս դի­վա­յին օ­ղա­կը հեշտ կլի­ներ, ե­թե դրան չհա­կա­ռակ­վեին հենց ի­րենք` հի­վանդ­նե­րը, և չլի­նեին կա­մա­կից դևե­րին: Այս դրու­թյան լա­վա­գույն ձևա­կեր­պու­մը տա­լիս են հար­բե­ցող­նե­րը. «Բժի՛շկ ջան, դու ա­րա այն­պես, որ գլուխս չցա­վա և լյարդս չքայ­քայ­վի, բայց խմել կա­րո­ղա­նամ ինչ­քան ու­զեմ, և կլի­նես ինձ լա­վա­գույն ըն­կեր ու բա­րե­կամ»: Ան­շուշտ, բժիշ­կը պետք է օգ­նի, բայց օգ­նու­թյունն ա­ջակ­ցու­թյուն է նրան, ով գոր­ծում է իր կամ­քով և ինչ-որ բան ա­նում է: Օգ­նու­թյու­նը չի սահ­մա­նա­փա­կում մար­դու ա­զատ կամ­քը: Ո՞վ կա­րող է ստի­պել մար­դուն ա­նել այն, ինչ ին­քը չի ու­զում:
Թարգ­մա­նու­թյու­նը ռու­սե­րե­նից՝
Տեր Ըն­ծա քա­հա­նա ՄԻՐ­ԶՈ­ՅԱ­ՆԻ
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 3436

Մեկնաբանություններ