Մի փոքրիկ խմբով նստած էինք «Առագաստ» բացօթյա սրճարանում։ Տղաներից երկուսը խոսում էին, թե «Սմիռնով» ու «Պետրով» դաշնամուրներից ո՞րն է լավը։ Զրույցի կեսից մոտեցած մեր ընկերներից մեկը, մտածելով, թե խոսքը օղու մասին է (այդ պիտակով օղիներ էին արտադրում), անվերապահ տոնով միջամտեց զրույցին.
Օգոստոսի 7-ը Սփյուռքի զինյալ պայքարի նահատակների հիշատակի օրն է: Այս տղաներն իրենց անհավանական պայքարով աշխարհում մեզ համար ստեղծեցին պայքարող, մարտնչող ազգի համարում: Մեզ համար կուտակեցին արժանապատվության այնպիսի ահռելի պաշար, որը մինչ օրս անխնա մսխում ենք ու այն դեռ չի վերջանում:
Տապ է, արեւից թաքչում եմ, սակայն
չես խուսանավի նրա հայացքից,
ինձ հետեւում է սուրհանդակի պես,
որ լուրեր ունի բախտից ու Աստծուց -
անբառ-անծպտուն ակնարկում է նա
անկռահելի անցքերի մասին.–
Շիկացած ու դողաղող ինչուները անտեր շան պես ընկած են փողոցներում...
Ոմանք նրանցից վախենում են,
Ոմանք` ձեռքի հետ քար են գցում,
Իսկ մնացածը չեն էլ նկատում...
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...