Ծովասարի անուշ լանջին փափուկ պառկել
վայելում էր զով հանգիստը որսից հետո
Դավիթ հսկան` բուն հերոսը մեր էպոսի.
ինքը դեմքով արեգակին,
Մարութա բարձր Աստվածածինն իր թիկունքին:
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...