Զենք ձեռք բերելը պետության համար ամենակարևոր գործերից մեկն է, մանավանդ, երբ այդ զենքը միայն պաշտպանականից անցնում է նաև հարձակողական բնույթի։ Բայց սխալ եմ համարում այդ մասին մանրամաների հրապարակումը, մանավանդ որ, թշնամին կարող է դրանց դեմ պայքարի իր մեթոդներն ու զենքերը ունենալ։
Ցավոք, Արցախի բռնի հայաթափումը ստվերեց այն աննկարագրելի հերոսական արժանապատիվ կռիվը, որ մղել են մեր արցախցի երիտասարդները սեպտեմբերի 19-20-ի պատերազմում:
Հաճախ եմ լսում սեղանի շուրջ, փողոցում, աշխատատեղում.
«Դե ի՜նչ եք դիմադրել, ընդամենը մի օր… «Морские котики» սպեցնազին Սադամ Հյուսեյնի 14-ամյա թոռը «կզզացրել ա», 6 ժամ դիմադրություն է ցույց տվել՝ սպանելով 20 հատուկ ջոկատայինի»։
Իհարկե բազմաթիվ հերոսական դրվագներ են եղել, որ չենք իմացել ու չենք էլ իմանա. թե ինչպես է մեկն իր ընկերոջը փրկել, թե ինչպես է մյուսը մինչև վերջ կանգնել իրեն վստահված հողակտորի վրա:
Ռեալիզմը գոյատևման ու պայքարի հիմքն է (հայ իրականության մեջ իրատեսին հաճախ խառնում են հոռետեսի հետ, որը, հավանաբար, մի կողմից էմոցիոնալ արձագանք է, մյուս կողմից՝ հայ իրականության ռեալիզմը առավելապես հանգում է հոռետեսականության). այն հնարավորություն է տալիս՝
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...