Ես պատմաբան չեմ, ավելին, չգիտեմ, թե ինչ է նշանակում պատմաբան լինել: Ինտերնետի դարում ցանկացած երկրի պատմության մասին կարելի է գտնել բազմաթիվ տեքստեր՝ տարբեր տեսանկյուններից շարադրված ու տարբեր շահեր հետապնդող: Էլ չեմ խոսում արհեստական բանականության հնարավորությունների մասին:
Հայաստանի ապագան կարող է լինել երաշխավորված բացառապես անվտանգային համակարգի բոլոր ռեսուրսների մոդեռնիզացմամբ, իսկ ռազմական բաղադրիչի` որակական ու քանակական կատարելագործման ու հզորացման ճանապարհով։
Պատմությունը մեզ առաջիկայում դնելու է ընտրության առաջ. այս առումով պրոցեսն արդեն սկսված է։ Բոլորս ստիպված ենք լինելու կատարել ընտրություն, էլ թաքնվելու-խուսափելու հնարավորություն չի լինելու։
Նա, ով ուզում է դառնալ մեծ ու հզոր, իսկ իր շուրջը գերազանցող ուժեր են, ունի երկու ճանապարհ.
1. Հզորանալ և մրցակցել մեծ ու հզոր ուժերի հետ,
2. Մեծ ու հզորներին հավասարեցնել իրեն՝ իջեցնել իր մակարդակին ու ջախջախել։
920 թվականին Թուրքիան խոստացավ ու խաբեց Ռուսաստանի իշխանությանը՝ Խորհրդային Միության փոխարեն ընտրելով ամերիկյան, հետագայում՝ ՆԱՏՕ-ի ուղղությունը։
Հասկանալով թուրքական վտանգները՝ ԽՍՀՄ կայսրությունը հատուկ զորքեր տեղակայեց Թուրքիայի և Հայաստանի սահմանին և օգնեց Հայաստանի գործոնի ուժեղացմանը...