Դատարկախոսության հեղեղի գեներացումը հասարակության կառավարման ամենաէֆեկտիվ միջոցներից է

Աշխարհում ամեն բան կառավարվում է ուժով ու խելքով, և երբ ուժ չես ունենում, բնական օրենքով մարդկանց ջանքերի ու ճիգերի ծանրության կենտրոնը աստիճանաբար մղվում է դեպի խելքին զոռ տալը:

Եթե դրա վրա էլ ավելանում է մեզ համար չարաբաստիկ խոսքի ազատությունը, ապա սեփական չունեցած կարծիքը ուրիշների վզին փաթաթելու մարմաջը հասնում է իր պիկին:

Բանն այն է, որ խոսքի ազատություն ասվածը հասարակության համար այնպիսի նորամուծություն է, և եթե մարդիկ բնական ձևով ու քայլ առ քայլ չեն նվաճում այն, այլ մի երջանիկ օր անազատ մարդկային մասսային ասում են, թե դուք այսուհետ ազատ եք և կարող եք ասել, ինչ ուզում եք, ապա այս հանգամանքը հասարակական կյանքն աստիճանաբար դարձնում է անորոշություններով լի, պառակտված ու անկառավարելի:

Մարդիկ սկզբում շփոթվում են, յանի՝ ես ինչ գիտեմ, թե ինչ ասեմ, բայց տեսնելով, որ նախկինում իրենց իմացած ու իրենց նման ոչինչ չիմացողները առանց բերանները փակելու լավ էլ պղտոր ջրում մեծ-մեծ ձկներ են բռնում, կամաց-կամաց իրենք էլ են սկսում խոսել:

Իհարկե, դա սկզբում այնքան էլ լավ չի ստացվում օգտագործվող բառապաշարի սահմանափակության պատճառով, բայց դա էլ լուծվող հարց է, որը պահանջում է առավելագույնը մի երեսուն մոդայիկ բառ սերտել, ասենք, բանավեճ, օրակարգ, տեսակետ, կոմպրոմիս, փոխըմբռնում և այլն, որ ամենայն թափով մտնես դատարկախոսության խամ ու խոպան ոլորտը:

Աստված տվել չի խնայել, ժամանակակից ինֆորմացիոն տեխնիկական միջոցները դատարկախոսության համաճարակի տարածման համար բոլոր նպաստավոր պայմանները ստեղծել են:

Ընդանուր առմամբ, նման դատարկախոսության հեղեղի գեներացումը հասարակության կառավարման ամենաէֆեկտիվ միջոցներից մեկն է, քանի որ ամեն մեկի կողմից մի փոքրիկ գրառումն անգամ մարդկանց համար հանգստացնող ու փուքսը թողնող հանգամանք է:

Իսկ ամբողջ հասարակության առումով դա բերում է նրան, որ մարդիկ, իրենց ժամանակն ու էներգիան մանր-մունր ու հեշտ հասանելի բաների վրա ծախսելով, այլևս իրենցից լուրջ հասարակական ուժ ներկայացնել չեն կարող՝ այն, ինչ պետք էր ապացուցել:

Եվ այսպես էլ ապրում ենք մեր Հայաստանում:

Պավել Բարսեղյան

Մեկնաբանություններ