ՖԲ-ի իր էջում Ռուբեն Վարդանյանը գրառումն ավարտել է այսպես. «Արցախը հայկական աշխարհի անբաժան մասն է, այս հողը մեր գենետիկ կոդի բաղկացուցիչն է, ուստի այս պայքարը բոլորինս է»։
Հայաստանի 22 ՀԿ-ներ և երեք փորձագետներ, խիստ «մտահոգված» հայտարարությամբ, իրենց «զայրույթն» են հայտնում ադրբեջանցի «բնապահպանների» կողմից, Հայաստանի վարչապետ կոչեցյալին ուղղված նամակի կապակցությամբ։ Հարց է առաջանում․ իսկապե՞ս զայրացած և մտահոգված են այդ բոլորը։ Չեմ հավատում։
Եկեք մի պահ հասկանանք Անգլիայի հիմնի բառերը։ Բառացի կարելի է թարգմանել`
-Աստված պահպանիր թագուհուն, սպանիր նրա թշնամիներին, վերացրու բոլոր հակառակորդներին։
Արցախում սովի մատնված կանայք ու երեխաները ֆեմինիստներին չե՞ն հուզում․ մի ժամանակ կային հայրիշխանության, բանակի դեմ ակցիաներ անող կապտա-կարմրա-կանաչա-մազիկներ, որ Հյուսիսային պողոտաներում թավալվում էին գետնին, հա՜յ-հարայ ինքնավնասման էին գնալու։
Իշխանությունը գայթակղիչ և ցանկալի մի բան է, երբ նրան նայում ես իշխելու, վայելելու դիտանկյունից: Հոգսաշատ և հյուծիչ, բայց նաև պատվաբեր մի բան է, երբ նրան նայում ես պատասխանատու և պարտավորված կրելու դիտանկյունից:
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...