Օգոստոսը հագեցած ամիս էր ոչ միայն Արցախին նվիրված բանակցությունների, այլև Սիրիայում տեղի ունեցող իրադարձությունների առումով:

Սեպտեմբերը քաղաք վերադարձրեց կապույտ երկինքը, որտեղ կան ամպեր, լինում են կայծակներ, որոտը ստուգում է մեր լսողությունը, լույսի ու ձայնի արագությունների տարբերության ընկալումը:

Բաքուն ակտիվացրել է եվրոպական դիվանագիտութունը: ԵՄ անդամների և «Արևելյան գործընկերության» ԱԳ նախարարների ոչ պաշտոնական հանդիպմանը Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Էլմար Մամեդյարովը հայտարարեց, որ «ԵՄ անդամ երկրների հետ երկարաժամկետ հարաբերությունների զարգացումը իրավահավասարության և փոխշահավետության հիմքով Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականության ուղղություններից է», իսկ «ռազմավարական համագործակցության համաձայնագիրը Ադրբեջանի և ԵՄ-ի միջև կստեղծի իրավական ամուր բազա հարաբերությունների համակողմանի զարգացման համար»:

Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Թերեզա Մեյի և ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի առաջին հանդիպումը կայացավ Չինաստանում՝ G20-ի սամմիթում: Նրանք պայմանավորվեցին զարգացնել հարաբերությունները:

ՌԴ ԱԳ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան հաղորդեց, որ սեպտեմբերի 8-ին Մոսկվայում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների խորհրդակցություններ են անցկացվելու: Խոսքը հերթական հանդիպման մասին է, որ պարբերաբար անցկացվում է Վաշինգտոնում, Փարիզում ու Մոսկվայում: Հիմնական նպատակը Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի կարգավորման՝ երեք երկրների ջանքերի համակարգումն է:

Գլխավոր հարցը, որ ծագում է Իսլամ Քարիմովի մահվամբ, մեկն է՝ կարո՞ղ են ՈՒզբեկստանի նոր ղեկավարները պահպանել վերահսկողությունը 32- միլիոնանոց երկրի վրա: Հարցը հրատապ է՝ չնայած թվացյալ կայունությանը, իրավիճակը ՈՒզբեկստանում պայթյունավտանգ է:

Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի և Հասարակական հետազոտությունների առաջատար խմբի (APR Group) հարցման տվյալներով՝ Հայաստանում 78,8 %-ը ամենաբարեկամական երկիր համարում է Ֆրանսիան, երկրորդ տեղում Ռուսաստանն է՝ 61,1%, երրորդը Գերմանիան է` 53,8 %, չորրորդը՝ Հունաստանը` 48,9 %, հինգերորդը` Չինաստանը՝ 44,8 %:

Ողջույն, անգին իմ ընթերցողներ, մտքով արի, սրտով էլ բարի սկսում ենք աշնանային հողմապտույտները:

Թեև սեպտեմբերն է արդեն, սակայն օգոստոսն այնքան շատ իրադարձություններ բերեց, որ անհնար է դիմանալ դրանք վերլուծելու գայթակղությանը:

Լեռնային Ղարաբաղի հարցի շուրջ գործընթացում նկատվող որոշակի, հավանաբար ժամանակավոր պասիվությունը կարծես հնարավորություն տվեց հայաստանյան քաղաքական դաշտի հիմնական դերակատարներին ավելի ակտիվ հայացք նետելու հայաստանյան առաջիկա ներքաղաքական զարգացումներին: