Կեսարների ամիս օգոստոսին Հայաստանում շոգ էր, քառասունն անց, արևի տակ դանդաղ ճմլկոտող քաղաքում քաղաքական կյանքը մեկ մարում էր, մեկ բռնկվում: Հիմնականում Բաղրամյան պողոտայում:
Փառավոր ճակատագիր ունի Հովհաննես Մանուկյանը, գուցե ինքը այս պահին չհամաձայնի, բայց փաստ է: Վրաստանի դեսպան էր, հետ կանչեցին, դեսպան նշանակեցին Յուրի Վարդանյանին՝ ծանրամարտի չեմպիոնի, որ նույնքան նախարար էր, որքան՝ դեսպան:
2013-ի սեպտեմբերի 3-ին մենք անակնկալ պարզեցինք, որ Հայաստանի անվտանգության, տնտեսական զարգացման ու ընդհանրապես ապագայի ճիշտ ճանապարհը Մաքսային միությանն անդամակցելն է:
Աշունը Երևանում անհանգիստ սկսվեց: Սեպտեմբերի 1-ին «Ո՜չ թալանին» նախաձեռնության անդամները ցանկացան հանդիպել ՀՀ նախագահի հետ, իսկ նա սեպտեմբերի սկիզբը միշտ Ստեփանակերտում է դիմավորում:
Թուրքիան հայտարարեց 2012-ին սկսված խաղաղ գործընթացի ավարտի մասին, որի նպատակը Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության ապստամբների հետ կոնֆլիկտի խաղաղ լուծման որոնումն է:
Ամբողջ շաբաթ Թուրքիայում շարունակվում են քրդերի զանգվածային բողոքները: Հուլիսի 20-ին ԻՊ-ին անդամակցող, իբր 18-ամյա կին ահաբեկչի սարսափազդու ահաբեկչությունը Սիրիային սահմանակից քրդաբնակ Սուրուչ քաղաքում նոր էջ է բացում ոչ միայն Թուրքիայի ներքաղաքական կյանքում:
Շոգ է Իտալիայում, ու իտալացիները կորցրել են հումորի զգացումը: Երբ Սիլվիո Բեռլուսկոնին ասաց՝ ինձ չե՞ք ուզում իշխանության մեջ տեսնել, կգնամ Պուտինի էկոնոմիկայի նախարար կաշխատեմ, թերթերը «հիմարության հինգ րոպե» որակեցին, իսկ Սիլվիո Բեռլուսկոնին ընդամենը կատակել էր:
Հայաստանը կտրել Ռուսաստանից ու Իրանից (հյուսիս-հարավից) և տեղավորել Չինաստանից Եվրոպա (արեելք-արևմուտք) աշխարհատնտեսական առանցքում չի հաջողվելու, չնայած Հայաստանն իր կողմից ամեն բան արել է դրա համար. 2018-ին բեմականացրել է թավշյա հեղափոխություն, տուրք է տվել թուրքական պահանջներին` հրաժարվելով Արցախից, խոստացել է Սյունիքով անցնող ճանապարհը վերապատվիրակել...