90 թվականի հունիսն էր։ Ղարաբաղյան շարժումն անկասելի էր, և հանրապետությունը ջրի կաթսայի պես եռում էր՝ ցույցեր, հանրահավաքներ, գործադուլներ․․․

Գալուստ Գյուլբենկյանը աստվածավախ եւ ավանդապաշտ մարդ էր: Նրա համար մայրենի լեզուն ամենագեղեցիկն էր եւ նախընտրելին:

«Մանուկ Աբեղյան: Ի՞նչ էր մեզ համար նա. հայկական ավանդությունների մարմնացում, գիտնական` բառիս ամենախորին իմաստով, անվախ, աննախապաշար, անկեղծ, վառ հայրենասեր` լի հավատով հայ ժողովրդի լավագույն ապագայի հանդեպ, սկզբունքի մարդ` մեր ապառաժների պես կայուն, մտքի և կամքի, աշխատանքի և գործի հսկա, պատկառելի ուսուցիչ, սերունդների անձնվեր դաստիարակիչ:

ՈՒ՞մ անվան կողքին սիրով տաքանալ հիմա, մենության ու թախծի որջում, որ ձգվում է սառն ու անծայրորեն՝ նեանդերթալյան անձավի նման…

«Սեր, հավատ ու լույս տո՛ւր, ո՛վ Ամենազոր»,- խնդրեցի, երբ հասկացա, որ կամքն Աստծունն է։

Դե, եթե պոեզիայի օրն է, շնորհավորում եմ բոլորին` և' բանաստեղծողներին , և' բանաստեղծություն սիրողներին։

Աշխարհում երբևէ ապրած հանճարեղ կոմպոզիտորներից մեկի այս խոսքերը պատմականորեն հաստատված ճշմարտություն են: Որքան էլ ծանր շրջափուլերում է հայտնվել մեր ազգը, այնուամենայնիվ, իր գոյաբանական մարտահրավերներին պատասխանել է մշակույթ ստեղծելով: Այսօր մեր կողքին ապրում են արվեստագետներ, ովքեր Հայոց հողում իրենց ազգային արմատներն ունենալով՝ շարունակում են արարել ու երաժշտության լեզվով պատմել համամարդկային արժեքների մասին: Եվ մեր մշակույթի պատմության էջերում, անկասկած, իր տեղն է ունենալու անվանի ջութակահար, մենակատար, մանկավարժ ՌՈՒԲԵՆ ԿՈՍԵՄՅԱՆԻ ստեղծագործական ժառանգությունը:

Երբ ասում եք` «Մայր Հայաստան», այդ անվան տակ ի՞նչ եք հասկանում, ո՞ր երկիրն եք պատկերացնում։ Ներկայիս այս մի բուռ հողակտո՞րը, այս քար ու քռեճանո՞ցը։

Իրիկնամուտի սուփրեն լայն փռած Թաթխում եմ լույսը մթնշաղին ջերմ, Բարձրանում է վեր գավաթը լցված, Խմածդ ես չեմ:

Ինչպես հայտնի է 1921թ. մարտի 15-ին Սողոմոն Թեհլերյանը Բեռլինում գնդակահարեց Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներից «իթթիհաթ վե թերաքքի»-ի ղեկավար, Օսմանյան կայսրության ՆԳՆ Թալեաթ Փաշային: