ՀՀ գոր­ծող իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի բազ­մա­թիվ թույլ կե­տե­րից մե­կը ռե­սուրս­նե­րի պա­կասն է։ Խոս­քը կա­ռա­վար­ման‚ վեր­լու­ծա­կան‚ ի վեր­ջո նաև ին­տե­լեկ­տուալ ռե­սուր­սի պա­կա­սի մա­սին է։ Եվ ե­թե սրան գու­մա­րում ենք նաև ի­րա­կան՝ շո­շա­փե­լի ռե­սուրս­նե­րի դե­ֆի­ցիտն ու կա­ռա­վար­ման ինս­տի­տու­ցիո­նալ հա­մա­կար­գի բա­ցա­կա­յու­թյու­նը‚ ա­պա հաս­կա­նա­լի է դառ­նում‚ որ իշ­խա­նու­թյան մոտ‚ այն պա­հից սկ­սած‚ երբ հա­սա­րա­կու­թյու­նը դուրս ե­կավ էյ­ֆո­րիա­յից‚ պետք է սկս­վեին տե­սա­նե­լի խն­դիր­նե­րը։

Զար­մա­նա­լի ազգ ենք։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյուն գա­լուց հե­տո գրե­թե ա­մեն օր քն­նար­կում­նե­րի ծի­րում էր այն, որ իշ­խա­նու­թյա­նը հա­կակշ­ռող ընդ­դի­մու­թյուն չի ստեղծ­վում, չկա, չի ձևա­վոր­վում։ Հի­մա էլ պարզ­վում է, որ ո­րոշ ու­ժեր փոր­ձում են այս հար­ցում հա­մախմ­բում ի­րա­կա­նաց­նել, բայց նույն ընդ­դի­մա­դիր հատ­վա­ծից ար­դեն խան­գա­րող­ներ կան։

Նույ­նիսկ դժ­վար է ա­սել, թե մեր քա­ղա­քա­կան շատ սու­բյեկտ­ներ երբ­վա­նից դար­ձան այս­քան քծ­նող ու ան­տե­ղի հա­վակ­նոտ։ Օ­րերս մեզ պատ­մե­ցին մի դր­վագ, ո­րը որ­քան տհաճ էր, նույն­քան էլ ող­բեր­գա­կան։

«Օ­րերս «Հայ­կա­կան ժա­մա­նա­կում» տպագր­ված հոդ­վա­ծը, որ­տեղ ոս­տի­կա­նու­թյան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը` ՎԵ­ՏՈ-ին և «Ա­դեկ­վատ­նե­րին» բեր­ման են­թար­կե­լու հետ կապ­ված, ներ­կա­յաց­րել էին որ­պես սա­բո­տաժ և հա­կաիշ­խա­նա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ, վր­դո­վեց­րել է ոս­տի­կան­նե­րին:

Եր­բեմն թվում է, թե ա­ռա­վո­տյան կզարթ­նենք, ու այս ա­մենն ար­դեն էլ չի լի­նի, ո­րով­հետև ան­չափ դա­ռը ե­րազ է, ո­րը ոչ ի­րա­կան է թվում, ո­րով­հետև դա­րե­րով պե­տա­կա­նու­թյուն չու­նե­ցած, ցե­ղաս­պան­ված մի ողջ ժո­ղո­վուրդ պետք է որ կա­րո­ղա­նար դի­մագրա­վել կոնկ­րետ դեպ­քում մեկ մար­դու, իսկ ի­րա­կա­նում աշ­խար­հի հզոր­նե­րի բաք-օ­ֆիս­նե­րի, էլ ա­վե­լի ստույգ` աստ­րալ, օ­դի իշ­խա­նի` ա­ռա­ջի­նը քրիս­տո­նեու­թյուն ըն­դու­նած էթ­նո­սին նետ­ված այս հուժ­կու, ոչ մարդ­կա­յին, հո­գու տա­րածք­նե­րում ըն­թա­ցող պա­տե­րազմն ու մար­տահ­րա­վե­րը:

Մի խումբ պատգամավորների կողմից ներկայացրած «ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ» վերնագրով նախագծի (այսուհետ՝ Նախագիծ) համաձայն ՀՀ Սահմանադրության 2015 թվականի դեկտեմբերի 6-ի փոփոխությունների (այսուհետ՝ Սահմանադրություն) 213-րդ հոդվածը շարադրվում է նոր խմբագրությամբ, ըստ որի՝ մինչև Սահմանադրության 7-րդ գլխի ուժի մեջ մտնելը նշանակված Սահմանադրական դատարանի նախագահի և անդամների պաշտոնավարումը դադարում է:

Հուն­վա­րի 25-ին և 26-ին շատ տա­րօ­րի­նակ բա­ներ էին կա­տար­վում, այն էլ հա­կա­ռա­կի պես, հուն­վա­րի 28-ի՝ հայ­կա­կան բա­նա­կի ստեղծ­ման տո­նի նա­խօ­րեին։ Պա­կաս տա­րօ­րի­նակ չէր և այն, որ ա­մեն ինչ սկս­վեց, երբ Ստե­փա­նա­կեր­տից հայ­տա­րա­րե­ցին՝ Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գա­հի հեր­թա­կան ընտ­րու­թյու­նը նշա­նակ­ված է 2020 թ. մար­տի 31-ին, իսկ թեկ­նա­ծու­նե­րի պաշ­տո­նա­կան գրան­ցու­մը կլի­նի փետր­վա­րի 15-25-ին։

Բա­նա­կան մար­դու ո՞ր տե­սա­կը պետք էր լի­նել` այս­քան խն­դիր­ներ քո տա­րած­քում «հա­վա­քագ­րե­լու» հա­մար: Հաս­կա­նա­լի է` քաո­տիզ­մը, քվան­տը նոր ժա­մա­նակ­նե­րի բնո­րո­շիչ­ներն են, սա­կայն «տր­վել» դրանց այդ­քան «հա­խուռն ու տա­րե­րա­յին»` ա­ռա­ջին հեր­թին վտանգ է քո` ա­ռանց այն էլ խիստ խա­խուտ իշ­խա­նու­թյան հա­մար, որն ա­հա­վոր ա­հար­կու է ե­րե­րում ու չի տա­պալ­վում լոկ այն պա­տա­ճա­ռով, որ որևէ մե­կը չի ցան­կա­նում այն «վերց­նել»:

«Պիտի բոլորով աշխատենք, որ 2020 թվականին ապահովենք գոնե 8-9 տոկոս տնտեսական աճ, ներառյալ՝ գյուղատնտեսությունը դուրս բերելով ռեցեսիոն փուլից: Դրա համար բոլոր նախադրյալները առկա են: Իսկ 2019 թվականի տնտեսական արդյունքները գնահատում եմ փայլուն»:

Մեր երկ­րում ար­դեն ա­մեն ինչ ծաղր ու ծա­նա­կի է վե­րած­վել։ Ոչ մի ա­ռողջ միտք, վեր­լու­ծու­թյուն, քայլ, խոսք տեղ չու­նեն։ Կա­ռա­վար­ման օ­ղա­կում խել­քի ու մտ­քի հա­մընդ­հա­նուր սով է։ Այն մե­թոդ­նե­րը, ո­րոն­ցով այ­սօր աշ­խա­տում է իշ­խա­նու­թյու­նը, և այն գոր­ծիք­նե­րը, ո­րոն­ցով փոր­ձում է պայ­քա­րել ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի դեմ, ան­հե­թե­թու­թյուն են։