Դեռևս խորհրդային իշխանության ժամանակաշրջանից մի միտք (առաջարկ) համառորեն ինձ հանգիստ չի տալիս: Հաճախ մոռանում եմ, ինձ ստիպում եմ մոռանալ, բայց այդ գաղափարը համառորեն չի մոռացվում:

«Ի՞նչ է պատմությունը և ինչպե՞ս ենք մենք վարվում պատմության հետ: Մի շտապեք պատասխանել: Պատմությունը չափազանց հաճախ է դառնում գործիք՝ ապացուցելու օրվա ճշմարտությունը և այդ ընթացքում դառնում է ինչ ասես, բայց ոչ անցյալի համարժեք տարեգրություն:

Մարդու հագուստը, նորաձև լինելը ստիպել են զարգացնել արտադրության ամբողջ ճյուղեր, իսկ տեքստիլ արդյունաբերությունը դարձավ համաշխարհային կապիտալիզմի առաջընթացի կարևորագույն ազդակներից մեկը: Նորաձևությունն իր ազդեցությունը ունեցավ նաև Թուրքիայում:

Խոսքը ոչ ֆիլմի սցենարի լավ կամ վատ լինելու մասին է, ոչ ռեժիսորական աշխատանքի, ոչ դերասանների խաղի, այլ…

25 տարվա մեր պետական անկախությունը համընկնում է Մեծ եղեռնի 100-րդ տարելիցին։ Ի՞նչ հաջողություններով մենք կարող ենք հպարտանալ, չէ՞ որ մեր սուրբ զոհերի հիշատակի լավագույն խնկարկումը զորեղ հայոց պետական տան գոյությունն է։

Պարոն Էրդողան, ձեզ գրելուց առաջ երկար եմ մտածել` ե՞ս ով եմ, նա՞ ով է: Ես` քրիստոնյա, նա` մահմեդական:

Ինչո՞ւ է Արարատյան հողը հավերժ խումարի մեջ։ Ընդ որում, անզուսպ խմում են որսամսով և հին գինով լիացող իշխանիկները, բայց, արի ու տես, խումարաթող է լինում թանապուրով կշտացող ժողովուրդը։

Երկրի գլխավոր հրապարակի հուշարձանի հարցը փակված չէ։ Ոմանք առաջարկում են այնտեղ մի սրբագործված խաչ, ոմանք էլ Սասունցի Դավթի արձանը տեղադրել, ուր այսօր կանաչ մարգագետին է, նախկինում Լենինի չարագուշակ արձանն էր և արձանի հոյակերտ պատվանդանը։ Լենինի արձանը «թախտից ընկավ» (ինչը բարի էր), պատվանդանը կործանվեց (սա, իհարկե, չարիք էր)։

Պարոն նախարար, Դուք Մոսկվայի հայտնի ինստիտուտն ավարտած դիվանագետ եք, միջազգային իրավունքին քաջատեղյակ անձնավորություն և ներկայումս էլ զբաղեցնում եք չափազանց կարևոր պաշտոն: Ոչ թե ենթադրում, այլ հաստատ համոզված եմ, որ Դուք որպես միջազգային իրավունքի մասնագետ, առավել քան որևէ մեկը, լավ եք պատկերացնում այդ բնագավառը:

Կարդացի Արտաշես Հակոբջանյանի «Իր գլխավորած հանցախմբի հետ` հայոց Նյուրնբերգի թեկնածու» վերլուծական լայնածավալ հոդվածը, կարդացի մեր ազնվագույն ԱԺ-ի ազնվագույն նախագահ Գալուստ Սահակյանի ազնվագույն խոսքերը, թե բարոյական չէ մեր հանրապետության հիմնադիր նախագահ ազնվագույն Լևոն Տեր-Պետրոսյանին (ականջդ կանչի, Նիկոլ, ի՞նչ սև կատու փախավ քո և Լևոնի միջև, որ այդքան շուտ մոռացար քո իսկ փառաբանած ազնվագույն հիմնադիր նախագահին) որպես առաջին նախագահի բարձր թոշակ, բնակարան և այլ կարգի արտոնություններ չտրամադրելը: