Հետո ճյուղերը սկսում են խուտուտ գալ։ Ծառը դիմանում ա, ծառի խուտուտն ուշ ա տեղ հասնում ու ավելի շուտ հաճելի ա, քան անհանգստացնող։ Հետո ճյուղերի վրա բողբոջներ են դուրս գալիս՝ լերկ ճյուղերն ամբողջությամբ մանր բողբոջներով են զարդարվում։ Դա ամեն գարնան կրկնվում ա, բայց ամեն անգամ կարծես առաջին անգամը լինի. դրան հնարավոր չի սովորել։

Վերջերս կամքիս լարումով դիտեցի Չինգիզ Այթմատովի վեպի հիման վրա նկարահանված «Մանկուրտ» ֆիլմը: Հոգեմաշ ապրումներ ունեցա, բայց նայեցի մինչև վերջ:

Փոքր էի: Մի օր էս նկարը տեսա գրքի մեջ: Մեր երաժիշտ հարևանը հարցրեց՝ գիտե՞ս՝ ով ա իրանցից ամենամեծ կոմպոզիտորը: Միանգամից ասեցի՝ Խաչատրյանը: Ասեց՝ չէ, Շոստակովիչը, հետո՝ Պրոկոֆևը, հետո՝ Խաչատրյանը: Շատ մեծ շոկ ապրեցի, ազգային ինքնասիրությունս վիրավորվեց, ասես՝ «Արարատը» հենց նոր 0-3 հաշվով պարտվել էր Տաշքենդի «Պախտակորին»:

Մենք զարմանում ենք, թե ինչեր կարող ա անել արհեստական բանականությունը՝ ինչ նկարներ ա նկարում, երաժշտություն ա գրում ու կատարում և այլն, և այլն։

ԱԳՆ-ն հերքելով հաստատում է Միրզոյանի Դուբայում գտնվելու հանգամանքը

Էն տարիներին տպագիր խոսքը շատ հեղինակավոր բան էր։ Հո ամեն մեկին չէին տպում։ Ինչ-որ բան հրատարակելը շատ դժվար ու թանկ բան էր՝ նյութը բազմաթիվ խելացի մարդկանց ձեռքի տակով էր անցնում, վերլուծվում, հաստատվում, ուղարկվում տպարան, տպագրվում մեծ տիրաժներով… Ո՜նց կարող ա էդքանից հետո ինչ-որ հիմարություն սպրդեր ու տպագրվեր։ Դրա համար էլ՝ հարգանք-պատիվ կար տպագիր խոսքի նկատմամբ։ Անգամ Բրեժնևի երկարաշունչ ճառերը համագումարների ժամանակ, մենք համարում էինք, որ կարևոր են, ուղղակի մեր համար են տաղտկալի, իսկ ղեկավարները դրանք կարդում են, էդ ճառերով երկիր են ղեկավարում, հասկացող մարդիկ վերլուծում են, իմանում են, թե երկիրն ինչ ճանապարհով պիտի զարգանա։

Ես էն սերունդն եմ, որը փողոցում տեսել ա Սևակին ու Շիրազին, Ֆրունզիկին ու Խորիկին, Արամ Խաչատրյանին ու Փարաջանովին, Մարտիրոս Սարյանին ու Մինասին։

Խրիմյան Հայրիկի հանճարեղ մտքերից մի քանիսը, որոնք առավել քան երբևէ արդիական են և պետք է դառնան կյանքի ու գործունեության կարգախոս մեր ազգի համար.

Հովհաննես Թումանյանի հուշերը Խրիմյան Հայրիկի մասին:

Գասպարյան Արայիկ Արարատի: Ծնողների պարծանքն է, քրոջ հպարտությունը, եղբայրների ուրախությունը։ Նրա մասին հնարավոր չէ անցյալով խոսել։