Tagesspiegel-ի փոխանցմամբ՝ «Հիտլեր. Mein Kampf. Կրիտիկական հրատարակում» գիրքը Գերմանիայում դարձել է բեսթսելլեր, որ զարմացրել է հրատարակիչ Մյունխենի Ժամանակակից պատմության ինստիտուտի (Institut für Zeitgeschichte, IfZ) աշխատակիցներին։ Սկզբնական շրջանում IfZ-ը պատրաստել է երկհատորյակի 4000 օրինակ, սակայն արդեն վաճառվել է 85 000 օրինակ։
Ծննդավայրը… Անմոռանալի է, քանզի նախնիների շիրիմներ կան այդտեղ, անհոգ մանկան հուշեր: Ցավ պատճառած փուշն անգամ կարոտով է հիշվում: Կարոտի ցավը ավելի է սաստկանում, երբ տարիների հեռվից և անհասանելիությունից ես նայում:
Աննայի մորը գտանք երկրաշարժի չորրորդ օրը, տեղը ցույց տվեց Սպիտակի թիվ 1 դպրոցի աշակերտուհին.
-Երբ երկրաշարժը սկսվեց, ես դաս էի պատմում, ընկեր Ասյան ինձ միանգամից դուրս հրեց ու մնաց ահա այստեղ՝ պանելի տակ:
Մենք դեռ երկար կհիշենք այն պահը, երբ Միխայիլ Գորբաչովն ընդհատեց «перестройка»-ին նվիրած իր կարևոր ելույթը ՄԱԿ-ի գագաթնաժողովում ու շտապ կարգով Նյու Յորքից վերադարձավ Մոսկվա։
Երկրորդ ծանր հարվածը, որը ես ստացա, անձնական բնույթի էր. 1988 թվականին կորցրի մորս՝ Ժենյա Հարությունյանին: Նա նաև իմ դպրոցական ուսուցչուհին էր ու իմ գիտական գործերին մշտական տոն տվողը, ոգևորողն ու սրտացավ երկրպագուն: Մայրս այդպիսին էր ոչ միայն իր չորս զավակների, այլև դպրոցի բոլոր աշակերտների նկատմամբ:
Մենք սովորել ենք միշտ ակնոցներով նայել մեր, մեր կեանքի և մեր գործերի վրայ, աշխատել ենք հաւատալ, համոզուել, որ մեր կեանքը բարելաւում է, որ մեր վէրքերը բուժւում են, բայց իսկապէս ինքնախաբէութեան մէջ ենք, սոսկալի՛ ինքնախաբէութեան:
Սպիտակի երկրաշարժը դարձավ հայ ժողովրդի պատմության ցավալի էջերից մեկը, նաև առիթ դարձավ, որ մենք տեսնենք ու հասկանանք, թե ինչ է կատարվում Հայաստանում՝ մասնավորապես, և Խորհրդային Միությունում՝ ընդհանրապես:
1993 թվականից սկսած, մի խումբ գիտնականների ու ինժեներների նախաձեռնությամբ, մշակվել է մի համալիր ծրագիր, որը մեր հանրությանը արդեն հայտնի է որպես Հայաստանի հելիոֆիկացիայի ծրագիր:
1988 թ. դեկտեմբերի 7-ի ժամը 11:41-ին վայրկյանների ընթացքում ավերածություններ եղան Հայաստանի 21 քաղաքներում և 324 գյուղերում, փլուզվեցին Սպիտակ քաղաքն ու հարակից գյուղերը, քանդվեց Հայաստանի երկրորդ քաղաքի` Գյումրու (Լենինական) շինությունների 80 տոկոսը, վնասներ կրեց Վանաձորը:
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...