«Մեր ոսոխը՝ սատանան, մռնչացող առյուծի պես շրջում է, որ մեկին հոշոտի»

Ավետարանում բազմիցս կրկնվում է միշտ արթուն լինելու մասին պատվիրանը: «Եվ այսպես, արթու՛ն եղեք,- ասում է Քրիստոսը,- և որովհետև չգիտեք, որ ժամին է գալու ձեր Տերը»:
Նաև ուրիշ տեղ ասում է. «Արթու՛ն եղեք և աղոթեցե՛ք, որ փորձության չմատնվեք. հոգին հոժար է, սակայն մարմինը՝ տկար»: Նաև առաքյալն է ասում. «Արթուն եղե՛ք, հավատքի մեջ հաստատ եղեք, արի և զգաստ»:

Մարդը իր բնությամբ տկարություններ շատ ունի և հակված է ժամանակի ընթացքում թուլանալու, թմրելու և քուն մտնելու: Սկզբից, երբ Աստված մեզ Եկեղեցի է բերում, մեզ տրվում է նորադարձների առանձնահատուկ շնորհը, որը օգնում է արթնությամբ և խնդությամբ կատարելու եկեղեցական կյանքի կարգերն ու ծառայությունները: Սակայն անցնում է մի որոշ ժամանակ, և այդ շնորհը մենք կորցնում ենք, և մարդկային մեղանչական բնությունը սկսում է գերակշռել: Կամաց-կամաց մենք հոգեպես մտնում ենք քնի մեջ, ընկնում անզգայության ու թուլության մեջ: Մենք դառնում ենք անտարբեր այն ամենի հանդեպ, ինչը առաջ ընկալում էինք մեծ հետաքրքրությամբ և ոգևորությամբ: Այդ վիճակում հայտնվելով՝ մարդը սկսում է ավելի հազվադեպ մասնակցել եկեղեցու արարողություններին, կրճատել աղոթքները, թուլացնել պահքը, ավելի քիչ հաղորդվել: Եվ, իհարկե, այդ բանի համար շատ է ուրախանում սատանան և ամեն գնով նպաստում է դրան, և եթե հնար լիներ, կցանկանար բոլոր մարդկանց բաժանել եկեղեցուց: Բացի դրանից՝ հոգու թշնամին գիտի, որ եթե մարդ հոգեպես թուլացել է, ապա նրա դեմ ավելի հեշտ է պատերազմել, գայթակղեցնել և մղել մեղսագործության: Որովհետև հոգևոր թուլացման պատճառով առաջանում են բազում վտանգավոր վիճակներ, ինչպիսին են՝ տրտմությունը, հուսահատությունը և անգործությունը, որը իրավացիորեն կոչում են բոլոր արատների մայր:

Որպեսզի կանխենք հոգու թուլացումը, անհրաժեշտ է պահպանել արթնություն, «Արթո՛ւն եղեք, - ասում է Պետրոս առաքյալը, - որովհետև մեր ոսոխը՝ սատանան, մռնչացող առյուծի պես շրջում է, որ մեկին հոշոտի»: Քրիստոնյաները այս աշխարհում մշտական պատերազմի մեջ են մարդկային ցեղի թշնամու՝ սատանայի դեմ: Իսկ պատերազմի դաշտում պետք է լինել ուշադիր, զգոն և շրջահայաց: Հակառակ դեպքում թշնամին կարող է մեզ շատ արագ խփել, զավթել ու հաղթել: Սովորական պատերազմում սպանվում է միայն մարմինը, իսկ հոգևոր պատերազմում կարող է կորստյան մատնվել հոգին, ինչը անհամեմատ սոսկալի է: Քանզի մարմինը մահկանացու է և ուշ թե շուտ պիտի մեռնի, իսկ հոգին անմահ բնություն է, և նրա պարտությունը չի նշանակում ոչնչացում, այլ հավերժական բաժանում Աստծուց և տանջանք դժոխքի խավարի մեջ:

Որպեսզի դա չպատահի մեզ, անհրաժեշտ է միշտ հիշել, որ մեզ շրջապատում են անտեսանելի, անմարմին թշնամիները, որոնք ցանկանում են մեր կորուստը: Այս թշնամիներին մենք չպետք է թողնենք մոտենալ մեր հոգու ամրոցին, որն ուզում են գրավել և ավերել: Դրա համար մեզ պետք են մշտական արթնություն և ուշադրություն ամրոցը պաշարել կամեցող անձնակազմից:

Եթե մարդ դադարի կատարել իր ամենօրյա աղոթական կարգը, թշնամին ավելի կմոտենա: Եթե մարդ երկար ժամանակ Տերունական Մարմնին և Արյանը չի հաղորդվում, դրանով նա հանձնում է կարևորագույն դիրքը, և թշնամին արդեն շատ է մոտենում: Նմանապես և բոլոր քրիստոնեական մեր հոգևոր ջանքերն ու առաքինի գործերը մեր սյուներն ու ամրոցներն են, որոնք մեզ օգնում են պաշտպանվելու և հետ մղելու թշնամու գրոհներն ու հարձակումները: Իսկ եթե մենք դրանք հանձնենք, թշնամիները մեզ կհաղթեն:
Այսպիսով՝ հոգևոր պատերազմի մեջ, որը մենք մղում ենք, պետք է մշտական արթնություն: Պետք է տրամադրենք մեզ ամուր պահել մեր ամրոցներն ու սյուները՝ աղոթքը, պահքը, եկեղեցական կանոնները, Խոստովանությունը, Հաղորդությունը: Թշնամու դեմ մեր պատերազմի մեջ լինենք համառ և հաստատակամ, սիրելի եղբայրնե՛ր և քույրե՛ր: Լինենք նրանում ուշադիր և զգոն: Սովորենք այդ հոգևոր պատերազմի արվեստը հաղթանակած մարտիկներից՝ սրբերից: Որովհետև, եթե մենք այդպես մարտնչենք, ապա նրանց նման կդառնանք հաղթողներ չար ուժերին և որպես Քրիստոսի հավատարիմ զինվորներ՝ գալիք հավիտենության մեջ Երկնավոր Թագավորից պսակների կարժանանանք: Ամեն:

Իոան ՊԱՎԼՈՎ
Թարգմանությունը ռուսերենից՝
Դարբասի հոգևոր հովիվ տեր Ընծա քահանա ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ

Մեկնաբանություններ