Ձեր կյան­քի մո­լո­րու­թ­յամբ ձեզ մահ մի՛ ցան­կա­ցեք

«Ար­դարև, ա­նի­րավ խոր­հուրդ­նե­րը բա­ժա­նում են մար­դուն Աստ­ծուց, ո­րով­հետև Աստ­ված վկա է նրա ներ­քին ցան­կու­թյուն­նե­րին, նրա սր­տի ճշ­մա­րիտ վե­րա­կա­ցուն է և նրա լեզ­վի ուն­կն­դի­րը, և Նա, ով պա­հում է ա­մեն ինչ, գի­տի, թե ով ինչ է բար­բա­ռում:

Ի­մաս­տուն և ան­բիծ հո­գին փախ­չում է նեն­գու­թյու­նից ու մեր­ժում ան­միտ­նե­րի խոր­հուրդ­նե­րը, և երբ ա­նի­րա­վու­թյուն է վրա հաս­նում, հան­դի­մա­նում է այն» (Իմ. Սող. 1; 3, 7, 5)։

Մարդ­կա­յին թշ­վա­ռու­թյու­նը իր հա­մընդ­գր­կու­նու­թյամբ ա­վե­լի ան­սահ­ման է, քան տիե­զեր­քը կամ մարդ­կա­յին հի­մա­րու­թյու­նը: Կորս­տա­բեր բամ­բա­սանք (կեն­ցա­ղա­յին, թե քա­ղա­քա­կան), աղ­քա­տու­թյուն, հի­վան­դու­թյուն­ներ, զր­կանք­ներ ու պա­տե­րազմ: Այս ա­մե­նի հաղ­թա­հար­ման վայ­րը մարդ­կա­յին ու­ղե­ղը չէ, հար­կավ, այլ սիր­տը, որ­տեղ մարդ­կա­յին եսն ու կա­մա­պաշ­տու­թյու­նը հա­րատև առ­ճա­կատ­ման մեջ են սի­րո և ճշ­մար­տու­թյան հետ:

Թշ­վա­ռու­թյու­նը կրկ­նա­պատկ­վում է, երբ չկա այն հաղ­թա­հա­րե­լու հս­տակ և ո­րո­շա­կի հույս, ա­վե­լի ճիշտ` ե­թե ե­ղած հույ­սը որ­բա­ցած է, ան­հաս­ցե, մար­դու տես­լա­կա­նում չէ, վար­պե­տո­րեն սքող­ված է, ան­ջր­պետ­ված, պարս­պա­պատ­ված:

Ո­րո­շա­կի հար­մա­րա­վե­տու­թյուն­նե­րի, փա­փուկ բար­ձե­րի և ցան­ցա­ճո­ճե­րի բա­ցա­կա­յու­թյան պայ­ման­նե­րում մարդ­կա­յին թշ­վա­ռու­թյու­նը ա­վե­լի վառ է ար­տա­հայտ­վում: Փոր­ձու­թյուն­նե­րի` մարդ­կայ­նու­թյան լակ­մու­սի մեջ ա­մեն մե­կը իր գույնն է ստա­նում, «տես­քի է գա­լիս», և պար­զո­րոշ է դառ­նում մարդ տե­սա­կին պատ­կա­նե­լու­թյան փաս­տի առ­կա­յու­թյու­նը կամ բա­ցա­կա­յու­թյու­նը: Ո­մանց հա­մար թշ­վա­ռու­թյու­նը ճո­խու­թյուն­նե­րի պա­կասն է, ո­մանց հա­մար` մարմ­նի հա­մար պի­տա­նի ու անհ­րա­ժեշտ ի­րե­րի սղու­թյու­նը, ո­մանց հա­մար` չքա­վոր­նե­րի գո­յու­թյունն ընդ­հան­րա­պես: Այ­նինչ մարդ­կա­յին թշ­վա­ռու­թյու­նը չափ­վում է հո­գու սնան­կու­թյան ան­դուն­դով. որ­քան խոր է ան­դուն­դը, այն­քան ծո­վա­ծա­վալ է թշ­վա­ռու­թյու­նը:

Թշ­վառ­ներ կան և՛ ունևոր­նե­րի, և՛ ըն­չա­զուրկ­նե­րի մեջ: Չն­չին բա­նե­րից կառ­չող­նե­րի և չն­չին բա­ներ ե­րա­զող­նե­րի մեջ: Մեզ Տիե­զեր­քով Հարս­տաց­նո­ղին չճա­նա­չող­նե­րի մեջ: Սե­փա­կան մարդ կո­չու­մը չհաս­կա­ցող­նե­րի մեջ:

Կա­նայք սպա­նում են ի­րենց օ­րի­նա­կան զա­վակ­նե­րին, և ծնում են ա­պօ­րի­նի զա­վակ­ներ, տղա­մար­դիկ ան­տար­բեր չեն անց­նում կյան­քի և ոչ մի հա­ճույ­քի կող­քով` ոտ­նա­կոխ ա­նե­լով սր­բու­թյու­նը, ե­րի­տա­սարդ­նե­րը հետևում են չար օ­րի­նակ­նե­րին, տա­րեց­նե­րը բամ­բա­սան­քի կծի­կից ա­ռաս­պել­ներ են հյու­սում: Բո­լո­րը լց­ված են կաս­կա­ծամ­տու­թյամբ ու նա­խան­ձով: Բա­ցա­սա­կան լից­քե­րը հար­մար օ­բյեկտ են փնտ­րում` պարպ­վե­լու հույ­սով: Է՜վ­րի­կա: Ա­հա՛ այս­տեղ է մարդ­կա­յին թշ­վա­ռու­թյու­նը: ՈՒ­րի­շի կեղ­տը շուտ է նկատ­վում, և ու­րի­շի աղ­բից միշտ վատ հոտ է գա­լիս: Իսկ թշ­վա­ռու­թյու­նը այդ­պես էլ մնում է չն­կատ­ված ու չս­փոփ­ված:

Որ­քան կուռ­քեր ու­նի մեզ­նից յու­րա­քան­չյու­րը, որ­քան ար­գա­հա­տե­լի սո­վո­րու­թյուն­ներ, մտ­քեր ու ա­րարք­ներ, բայց դրանք, չգի­տես որ օ­րի­նա­չա­փու­թյամբ կամ հրաշ­քով, միայն մերն են ու ոչ մե­կին չեն առ­նչ­վում: Իսկ գու­ցե մեր սխալ փռշ­տո՞ցն է ուղ­ղա­կիո­րեն անդ­րա­դար­ձել քա­ղա­քա­կան այ­րե­րի սխալ ո­րո­շում­նե­րի վրա: Իսկ գու­ցե մենք ազ­գո­վին այդ­պես էլ չի­մա­ցա՞նք, թե ինչ ենք ու­զում բախ­տից, և այդ պատ­ճա­ռով էլ չգի­տես, թե ինչ է մեզ բա­ժին հաս­նում, բայց, որ­պես կա­նոն, միշտ մի բան է, ին­չից մենք դժ­գոհ ենք:

«Ձեր կյան­քի մո­լո­րու­թյամբ ձեզ մահ մի՛ ցան­կա­ցեք և մի՛ սպա­նեք ձեր ան­ձե­րը՝ ձեր իսկ ձեռ­քե­րի գոր­ծե­րով» (Իմ. Սող.1:12):

Ձեր թշ­վա­ռու­թյու­նը միայն ձեր ձեռ­քե­րում և ձեր ձեռ­քե­րով կա­րող է վե­րա­փոխ­վել եր­ջան­կու­թյան` մեր­կա­նա­լով քմա­հա­ճու­թյան ու ի­մաս­տա­կու­թյան ցն­ցո­տի­նե­րից և հագ­նե­լով ի­մաս­տու­թյան ու ող­ջա­խո­հու­թյան պար­կեշտ հան­դեր­ձը:

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ

Գո­րիս

Մեկնաբանություններ