Երեք բա­նով գե­ղեց­կա­ցա և վա­յե­լուչ երևա­ցի Տի­րոջ և մարդ­կանց առջև։ Դրանք են` եղ­բայր­նե­րի միա­բա­նու­թ­յու­նը, մեր­ձա­վոր­նե­րի սե­րը և երբ­ կինն ու տղա­մար­դը հա­մե­րաշխ են ի­րար հետ։

Ի­ցիվ, ի­ցիվ թե մենք հաս­կա­նա­յինք Կամքդ սր­բա­զան, Ի­ցիվ տես­նեինք, թե ինչ­պես ես դու մեզ հետ հա­ռա­չում:

Տերն ա­սաց. «Ե­թե Սո­դո­մում` այդ քա­ղա­քում, գտն­վի հի­սուն ար­դար, հա­նուն նրանց Ես կխ­նա­յեմ ամ­բողջ քա­ղա­քը»:

Հար­գե­լի վե­հա­փառ, ես ոչ ան­վա­նի գրող եմ, բա­նաս­տեղծ կամ հրա­պա­րա­կա­խոս, կամ քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ, այլ շար­քա­յին մտա­վո­րա­կան, ո­րին հա­տուկ են ազ­գա­յին մտա­ծե­լա­կեր­պը, ա­ռողջ բա­նա­կա­նու­թյու­նը, նաև հա­յին հա­տուկ հան­դգ­նու­թյու­նը, բայց ոչ քյալ­լա­գյո­զու­թյու­նը, ո­րը բխում է լոկ ազ­գա­յին շա­հից ել­նե­լով:

Ո­լո­րան­ներն այդ դեպ Տուն են տա­նում... Կա­ծան­նե­րում, Տեր, փուշ-տա­տաս­կի մեջ Ծն­կում ենք ան­վերջ` մեղ­քե­րի բե­ռից:

Այս ա­մե­նը բարձ­րյալ Աստ­ծու ուխ­տի Գիրքն է և Օ­րեն­քը, որ մեզ պատ­վի­րեց Մով­սե­սը իբրև Հա­կո­բի ժո­ղո­վուրդ­նե­րի ժա­ռան­գու­թյուն։ Նա ի­մաս­տու­թյու­նը հե­ղում է Փի­սոն գե­տի նման և ինչ­պես Տիգ­րի­սը` նո­րա­հաս բեր­քի օ­րե­րին։

Օ­ձու­նի հոգևոր հո­վիվ տեր Վր­թա­նես քա­հա­նա Բա­ղա­լյա­նը «Հայ Ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան դպ­րո­ցից հա­նելն ա­նար­դա­րա­ցի է հա­մա­րում թե՛ Հա­յաս­տա­նյայց Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու, թե՛ հա­յոց գրի, դպ­րու­թյան և մա­տաղ սերն­դի հան­դեպ։ «Ինքս դպ­րո­ցա­հա­սակ չորս ե­րե­խա­յի հայր եմ, ու կա­րող եմ փաս­տել՝ ա­ռար­կան ոչ միայն իմ, այլև բազ­մա­թիվ ե­րե­խա­նե­րի ա­մե­նա­սի­րած ա­ռար­կան է դպ­րո­ցում»,- «Ի­րա­տե­սի» հետ զրույ­ցում ա­սում է տեր Հայրն ու հա­վե­լում՝ ե­րե­խա­նե­րին պետք չէ զր­կել մայր ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյու­նը հան­րակր­թա­կան դպ­րո­ցում սո­վո­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից։

«Ի­րա­տե­սի» հոգևոր է­ջը վա­րող Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԸ ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյան ներ­կա­յաց­րած «Հան­րակր­թու­թյան պե­տա­կան չա­փո­րո­շիչ­նե­րի վե­րա­բե­րյալ» նա­խագ­ծում խնդ­րա­հա­րույց կե­տեր է նկա­տել, ո­րոնց շուրջ զրու­ցե­ցինք նրա հետ։

Օծման յու­ղը, Ո­րը մեր­ժում է մեղ­քը, Հո­գու ծած­կո­ցի տակ է առ­նում` Մեռ­նող աշ­խար­հը:

Կա հա­ջո­ղու­թ­յուն, որ չա­րիք է մար­դուն, գյուտ էլ կա, որ կո­րուստ է։ Կա ո­ղոր­մու-­թյուն, որ չի օգ­նում, բայց ո­ղոր­մու­թ­յուն էլ կա, որ կրկ­նա­կի հա­տու­ցում ու­նի։ Նվաս­տու­թ­յուն կա, որ փառ­քից է գա­լիս, փառք էլ կա, որ խո­նար­հու­թ­յուն է տա­լիս։ Կան, որ փոքր բա­նի հա­մար գլուխ են բարձ­րաց­նում, և կան, որ մեծ բա­նը փոքր բա­նի տեղ են դնում, բայց կան, որ յոթ­նա­պա­տիկ տու­ժում են։