Տե՛ր, երբ մենք առյուծ ենք, Դու մեր առջևից ես քայլում. Իսկ երբ զոհաբերված գառ ենք, Դու մեզ գրկած ես տանում։

Ե­թե հա­րուս­տը վտանգ­վի, բա­րե­կամ­նե­րը նե­ցուկ կլի­նեն նրան, իսկ երբ աղ­քատն է ընկ­նում, ծա­նոթ­նե­րից իսկ հե­ռու է վան­վում։

Պար­սա­տի­կի մի փոք­րիկ քա­րով Դա­վի­թը ջն­ջեց հզոր Գո­ղիա­թին. Լի­նելու­թ­յան այս քա­րան­ձա­վում, Գե­րի ենք տար­վել այ­սօր Գո­ղիա­թից...

Սուրբ Գր­քի տվյալ­նե­րով` դաջ­վածք­նե­րը ե­ղել են սգո ար­տա­հայ­տու­թյուն Աստ­ծուն չճա­նա­չող ազ­գե­րի մեջ: Սա­կայն Աստ­ված իր ընտ­րած ազ­գին` Իս­րա­յե­լին, պատ­վի­րեց հե­ռու մնալ թե՛ այդ սո­վո­րու­թյու­նից, թե՛ մնա­ցած բո­լոր ան­բա­րո սո­վո­րու­թյուն­նե­րից, որ ար­մա­տա­ցել էին այդ ազ­գե­րի մեջ: Դաջ­ված­քի մշա­կույ­թը, փաս­տո­րեն հե­թա­նո­սա­կան հիմ­քեր ու­նի: Այ­սօր դաջ­ված­քը փոր­ձում են մի նոր ո­րա­կի ու մա­կար­դա­կի վրա ներ­կա­յաց­նել` որ­պես ար­վեստ:

Յու­րա­քան­չ­յուր մար­մին միա­նում է իր տե­սա­կին, և յու­րա­քանչ­յուր մարդ հա­րում իր նմա­նին։ Ի՞նչ հա­րա­բե­րու­­թյուն կա­րող է լի­նել գայ­լի և գա­ռան միջև։ Ի՞նչ խա­ղա­ղու­թ­յուն կա­րող է լի­նել բո­րե­նու և շան միջև, և ի՞նչ խա­ղա­ղու­թ­յուն՝ հա­րուս­տի և աղ­քա­տի միջև։ Ա­ռ­յուծ­նե­րի որ­սը ա­նա­պա­տի վայ­րի է­շերն են, այդ­պես էլ հա­րուստ­նե­րի կե­րա­կու­րը աղ­քատ­ներն են։

Տո­ղե­րը սուր­բգ­րա­յին են, պատ­կա­նում են մի ի­մաս­տուն մար­դու` Սի­րա­քի գր­չին: Եվ քա­նի որ «հան­ճա­րե­ղու­թյունն սկս­վում է այն­տեղ, որ­տեղ ա­վարտ­վում է կար­ծե­ցյալ կա­րե­լիու­թյու­նը», չենք հա­մար­ձա­կվի դույզն-ինչ ձևա­փո­խել հան­ճա­րեղ մտ­քի խոս­քի կա­ղա­պա­րը:

Էլլադայի ուղղափառ եկեղեցու Սրբազան սինոդը յոգան անվանել է կտրականապես անհամատեղելի քրիստոնեության հետ: Սինոդը հայտարարել է, որ յոգան հինդուիզմի հիմնարար մաս է, ոչ թե ֆիզիկական վարժությունների շարք և տեղ չունի քրիստոնյայի կյանքում: ԷՈՒԵ-ն բացատրել է, որ իր հայտարարությունը պատասխանն է հունական թերթերի հորդորների՝ կարանտինի ժամանակ ստրեսը հանելու համար զբաղվել յոգայով:

Ար­ժա­նա­պա­տիվ կյանք, ար­ժա­նա­վա­յել մահ: Միշտ հա­վա­տա­րիմ ճշ­մար­տու­թյա­նը: Տեր Աստ­ված ա­ջա­կից և զո­րա­վիգ է այդ­պի­սի ըն­թացք ու­նե­ցո­ղին: Նրան, ով ճա­նա­չում է ճշ­մար­տու­թյու­նը և ա­զատ է զա­նա­զան սո­փեստ մա­նի­պու­լյա­ցիա­նե­րից:

Հույսի դռները երբ որ փակվում են, Տեսնում ենք՝ կաղնե դռների առաջ Դու ես կանգնած, Տեր, Ձեռներդ պարզած Քո զավակներին, Կանչում ես, կանչում, անվերջ։

«Քեզ ի՞նչ է պետք», ու քեզ կա­մա­չեց­նի իր հյու­րա­սի­րու­թյամբ, մինչև որ եր­կու-ե­րեք ան­գամ կո­ղոպ­տի և ա­պա խա­բի քեզ, ո­րից հե­տո երբ տես­նի քեզ, կար­հա­մար­հի ու ե­րես կթե­քի քեզ­նից։