Սուրբ Գր­քի տվյալ­նե­րով` դաջ­վածք­նե­րը ե­ղել են սգո ար­տա­հայ­տու­թյուն Աստ­ծուն չճա­նա­չող ազ­գե­րի մեջ: Սա­կայն Աստ­ված իր ընտ­րած ազ­գին` Իս­րա­յե­լին, պատ­վի­րեց հե­ռու մնալ թե՛ այդ սո­վո­րու­թյու­նից, թե՛ մնա­ցած բո­լոր ան­բա­րո սո­վո­րու­թյուն­նե­րից, որ ար­մա­տա­ցել էին այդ ազ­գե­րի մեջ: Դաջ­ված­քի մշա­կույ­թը, փաս­տո­րեն հե­թա­նո­սա­կան հիմ­քեր ու­նի: Այ­սօր դաջ­ված­քը փոր­ձում են մի նոր ո­րա­կի ու մա­կար­դա­կի վրա ներ­կա­յաց­նել` որ­պես ար­վեստ:

Յու­րա­քան­չ­յուր մար­մին միա­նում է իր տե­սա­կին, և յու­րա­քանչ­յուր մարդ հա­րում իր նմա­նին։ Ի՞նչ հա­րա­բե­րու­­թյուն կա­րող է լի­նել գայ­լի և գա­ռան միջև։ Ի՞նչ խա­ղա­ղու­թ­յուն կա­րող է լի­նել բո­րե­նու և շան միջև, և ի՞նչ խա­ղա­ղու­թ­յուն՝ հա­րուս­տի և աղ­քա­տի միջև։ Ա­ռ­յուծ­նե­րի որ­սը ա­նա­պա­տի վայ­րի է­շերն են, այդ­պես էլ հա­րուստ­նե­րի կե­րա­կու­րը աղ­քատ­ներն են։

Տո­ղե­րը սուր­բգ­րա­յին են, պատ­կա­նում են մի ի­մաս­տուն մար­դու` Սի­րա­քի գր­չին: Եվ քա­նի որ «հան­ճա­րե­ղու­թյունն սկս­վում է այն­տեղ, որ­տեղ ա­վարտ­վում է կար­ծե­ցյալ կա­րե­լիու­թյու­նը», չենք հա­մար­ձա­կվի դույզն-ինչ ձևա­փո­խել հան­ճա­րեղ մտ­քի խոս­քի կա­ղա­պա­րը:

Էլլադայի ուղղափառ եկեղեցու Սրբազան սինոդը յոգան անվանել է կտրականապես անհամատեղելի քրիստոնեության հետ: Սինոդը հայտարարել է, որ յոգան հինդուիզմի հիմնարար մաս է, ոչ թե ֆիզիկական վարժությունների շարք և տեղ չունի քրիստոնյայի կյանքում: ԷՈՒԵ-ն բացատրել է, որ իր հայտարարությունը պատասխանն է հունական թերթերի հորդորների՝ կարանտինի ժամանակ ստրեսը հանելու համար զբաղվել յոգայով:

Ար­ժա­նա­պա­տիվ կյանք, ար­ժա­նա­վա­յել մահ: Միշտ հա­վա­տա­րիմ ճշ­մար­տու­թյա­նը: Տեր Աստ­ված ա­ջա­կից և զո­րա­վիգ է այդ­պի­սի ըն­թացք ու­նե­ցո­ղին: Նրան, ով ճա­նա­չում է ճշ­մար­տու­թյու­նը և ա­զատ է զա­նա­զան սո­փեստ մա­նի­պու­լյա­ցիա­նե­րից:

Հույսի դռները երբ որ փակվում են, Տեսնում ենք՝ կաղնե դռների առաջ Դու ես կանգնած, Տեր, Ձեռներդ պարզած Քո զավակներին, Կանչում ես, կանչում, անվերջ։

«Քեզ ի՞նչ է պետք», ու քեզ կա­մա­չեց­նի իր հյու­րա­սի­րու­թյամբ, մինչև որ եր­կու-ե­րեք ան­գամ կո­ղոպ­տի և ա­պա խա­բի քեզ, ո­րից հե­տո երբ տես­նի քեզ, կար­հա­մար­հի ու ե­րես կթե­քի քեզ­նից։

Սկզ­բից էր Խոս­քը: Եվ Խոսքն Աստ­ծո մոտ էր և Խոս­քը Աստ­ված էր: Կյան­քը Նրա­նով էր, և այդ կյան­քը մարդ­կանց հա­մար լույս էր (Հովհ. 1;1,4)։ « .... ո­րով­հետև Աստ­ված է, որ ա­սաց.-Խա­վա­րից թող լույս ծա­գի.- և Նա ծա­գեց­րեց մեր սր­տե­րում Աստ­ծո փառ­քի գի­տու­թյան լույ­սը, ո­րը ճա­ռա­գայ­թում է Հի­սուս Քրիս­տո­սի դեմ­քից»: (Բ Կորնթ. 4;6):

Աղեր­սում ենք, Տեր, Նին­վեի նման` փր­կու­թ­յուն տուր մեզ։ Բա­լա­սա­նիր, Տեր, վեր­քե­րը մեր խոր, Տկար ենք, ան­զոր, ցա­վից կռա­ցած:

Մար­դու եր­ջան­կու­թ­յան ժա­մա­նակ տրտ­մու­թ­յան մեջ են լի­նում նրա թշ­նա­մի­նե­րը, իսկ նրա վշ­տի ժա­մա­նակ նրա բա­րե­կա­մը լքում է նրան։ Հա­վի­տ­յան մի՛ հա­վա­տա քո թշ­նա­մուն, քան­զի ինչ­պես պղինձն է ժան­գոտ­վում, այն­պես էլ` նրա չա­րու­թ­յու­նը։