Սպա­սում­նե­րի ա­ռա­վոտ­նե­րը Կր­կին լուռ դո­ղով ծե­ծում են դու­ռը։ Հե­ռա­ցած­նե­րի ձայ­ներն են լս­վում Հալ­վող ձյու­նե­րի տաք հա­լոցք­նե­րում:

Ըն­դա­ռաջ գնար նրանց, ո­րոնք ար­դա­րու­թյուն են գոր­ծում և հի­շում քո ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Եվ ա­հա դու բար­կա­ցար, ո­րով­հետև մենք մեղք գոր­ծե­ցինք և դրա հա­մար էլ մո­լոր­վե­ցինք։

Աշ­խար­հի կրո­նա­կան և գա­ղա­փա­րա­կան բազ­մա­զա­նու­թյան զա­նա­զան զամ­բյուղ­նե­րում տար­բեր «բերք» է հա­վաք­վում: Սա­կայն հա­վաք­վում է ա­ռանց Քրիս­տո­սի: Հետևա­բար` հա­վաք­ված հա­վա­տա­ցյա­լը խաբ­ված է ու խլ­ված Քրիս­տո­սի հո­տից, հա­վաք­ված հա­ցը քար է, ձու­կը` օձ:

Լույս ա­րե­գա­կան` հա­վատ­քի խո­րան. Քո ո­ղոր­մա­ծու­թ­յան դռ­ներն են բաց­վում Այս ա­ռա­վո­տ­յան:

Տի­րոջ հո­գին ինձ վրա է, դրա հա­մար իսկ նա օ­ծեց ինձ, ու­ղար­կեց ինձ` ա­վե­տա­րա­նե­լու աղ­քատ­նե­րին, բժշ­կե­լու սր­տով բեկ­ված­նե­րին, գե­րի­նե­րին ա­զա­տու­թ­յուն քա­րո­զե­լու և կույ­րե­րին` տե­սո­ղու­թ­յուն, հռ­չա­կե­լու Տի­րոջ ըն­դու­նե­լի տա­րին և մեր Աստ­ծու վրեժխնդ­րու­թ­յան օ­րը, մխի­թա­րե­լու բո­լոր սգա­վոր­նե­րին, փա­ռա­վո­րե­լու Սիո­նի սգա­վոր­նե­րին, որ մոխ­րի փո­խա­րեն ու­րա­խու­թ­յան օծ­ման յու­ղի պի­տի ար­ժա­նա­նան, իսկ սգա­վոր­նե­րը վհատ հո­գու փո­խա­րեն` փառ­քի զգես­տի։ Եվ նրանք պի­տի կոչ­վեն ազգ ար­դա­րու­թ­յան, տունկ` ի փառս Տի­րոջ։

Ինչ­պի­սի՜ ա­նար­դա­րու­թյուն։ Ո­մանք կար­դա­լով այս հրա­պա­րակ­ման վեր­տա­ռու­թյու­նը կհար­ցադ­րեն. «Ինչ­պե՞ս կա­րե­լի է. տր­վում է ու­նե­ցող­նե­րին և վերց­վում է չու­նե­ցող­նե­րից, նույ­նիսկ Ռո­բին Հու­դը ա­վե­լի ար­դա­րա­միտ էր», կամ` «Ե­կե­ղե­ցին միշտ էլ հա­րուստ­նե­րի կող­մից է ե­ղել», կմ­տա­ծեք դուք:

Պատրիարք Կիրիլն առաջարկել է Ռուսաստանի Սահմանադրության մեջ գրել Աստծու մասին: Պատրիարքի ելույթը նրա գահակալման 11-ամյակի տոնակատարությանը մեջբերել է հանրության և ԶԼՄ-ներ հետ փոխհարաբերությունների սինոդական բաժնի ղեկավար Վլադիմիր Լեգոյդան Telegram-ում:

Այդ լույսն էր ճշ­մա­րիտ լույ­սը, որ լու­սա­վո­րում է ա­մեն մար­դու, որ գա­լու է աշ­խարհ: Նա աշ­խար­հի մեջ էր, և աշ­խար­հը նրա­նով ե­ղավ, սա­կայն աշ­խար­հը նրան չճա­նա­չեց: Յու­րա­յին­նե­րի մոտ ե­կավ, բայց յու­րա­յին­նե­րը նրան չըն­դու­նե­ցին:

Պատժ­վու՞մ է ար­դյոք չա­րը այ­սօր և ինչ­պե՞ս: Ո՞րն է ել­քը բա­րու հաղ­թա­նա­կի: Այ­սօր հա­ճախ հն­չող հար­ցը ա­ռօ­րյա կյան­քում չա­րի ան­պատ­ժե­լիու­թյան մա­սին է:

Ա­մե­նա­կա­րող, Ի­ցիվ լսեինք ձայնդ կեն­դա­նի, ՈՒ մարմ­նա­վոր ծանր կեր­պե­րից, Մեր հո­գուն իջ­նող խա­վա­րի մե­գից Զատ­վեինք մի պահ: