Ինչպես նախաստեղծների՝ Ադամի ու Եվայի մեղքը Հիսուսի չարչարանաց Գողգոթան կանխորոշեց, այդպես էլ Սասունի ջարդը Հայոց գալիք մեծ եղեռնը գուժեց: Ով դաս կառներ դրանից, ազատության հարության լույս առավոտը կողջուներ: Բայց ավա՜ղ… Սա` որպես նախաբան ստորև գրվելիքի:

Այս ներքաղաքական խժդժուկների ֆոնին հայաստանյան հասարակական-քաղաքական կուլիսներում նշմարվում է մի հիմնախնդիր, որն է` հոգևորականության շերտի պահարանի վերին դարակում գտնվելը։

«Եւ ես ձեզ ասում եմ. անիրավ մամոնայից ձեզ համար բարեկամներ արեք» (Ղուկ. 16;9)։ Քրիստոս պատգամեց մեզ, որ նյութական, ֆինանսական կարողությունը բարիքի մեջ օգտագործենք, բայց թափոններ արտադրող աշխարհը մերժեց աստվածաբուխ այս ճշմարտությունը և անիրավ մամոնայից սկսեց արտադրել ճշմարտանման աղանդավորներ, մարդասպաններ, խաղամոլներ, անաստվածներ, միասեռականներ, ահաբեկիչներ, համակարգչամոլներ, անբարոյականներ, ստեղծեց և հորինեց զանգվածային ոչնչացման զենքեր, հրահրեց մարդակործան պատերազմներ:

Աղոթքը միաժամանակ Աստծո որոնումն է և հանդիպումը Նրա հետ, որը վերաճում է հաղորդակցության: Այսինքն, աղոթքը և՛ գործունեություն է, և՛ վիճակ, նաև որոշակի փոխհարաբերություն է Աստծո հետ և վերաբերմունք` արարածների նկատմամբ:

Տեր իմ, նետում եմ իմ գավազանը Ինձ հանդիպակաց եկող օձերին, Թող գավազանս լուռ կլլի նրանց ՈՒ ոչնչացնի Քո իսկ սուրբ խոսքով.

Թե առաքինի կին գտնվի, այդպիսին թանկ է բոլոր գոհարներից։ Ամուսնու սիրտը վստահ է նրա հանդեպ, և իր ունեցածը երբեք քամուն չի տրվի։

Չորս բան կա, որ մանր են երկրի վրա, բայց իմաստուններից ավելի իմաստուն են. մրջյունը, որ զորություն չունի, բայց իր կերակուրը պատրաստում է ամռանը, ճագարը, անզոր մի կենդանի, բայց իր բույնը շինում է քարերի մեջ, մորեխը, որ թագավոր չունի, բայց կարծես մեկի հրամանով հավաքվում է զորաժողովի, և ճանկերով պատից կառչող սարդը, որին թեև հեշտ է որսալ, բայց բնակվում է թագավորների հարկերի տակ։

Սրտիս տախտակները ձեռքումս բռնած Կրկին հոգնաբեկ սարդ եմ ելնում` Պատմելու նորեն, որ հորթ կերտեցի` Սարից իջեցրած ջարդված տախտակիս:

Բարեկամնե՛ր, Սուրբ գրքերն ասում են, միայն Աստծո վրա պիտի հույս դնել, իսկ ով մարդու վրա է հույս դնում, անեծքի մեջ է հայտնվում: Նույնն է իշխանավորների պարագան. իմաստուն է հույս դնել Քրիստոսի վրա, բայց ոչ Նիկոլի, որովհետև Աստված Իր խոստումները պահում է ու երբեք չի դրժում, իսկ Նիկոլը չի կարող ոչ Աստծո նման կատարյալ խոստումներ տալ և ոչ էլ դրանք կատարյալ պահել:

Հանգչող պատրույգը երբեք չես մարում, Խոնարհված ճյուղը երբեք չես ջարդում. Անցնում ես ընկած աղախնիդ կողքով, Շշնջում կրկին մեղմիվ ու սիրով.