Զատկական տոնախմբության օրերին հատկապես մի զգացում ենք ապրում, որը կարելի է անվանել քրիստոնեական հավատքի հիմնական պարադոքսը՝ և՛ տխրության, և՛ ուրախության միավորում ՝ «Քանզի խաչով ուրախություն է աշխարհին»:

Մարդու և կոսմոսի այս նմանությունը առաջինին թելադրում է ներթափանցել երկրորդի ներդաշնակությամբ: Նման հարաբերության դեպքում կոսմոսը մարդու կատարելագործման միջոցն է` ընդօրինակման եղանակով: Անտիկ էսթետիկայի այս հայտնագործությունը, որքան էլ պայմանավորված ժամանակի սահմանափակ պատկերացումներով, զարմանալի պարզ ու գեղեցիկ օպտիմիզմով էր կառուցում միկրո և մակրոկոսմոսների հարաբերությունը: Մակրոկոսմոսում իր տեղը պարզաբանելիս դեռ շատ հուսախաբություններ պետք է ապրեր մարդը, այլևս երբեք չհասնելով օպտիմիզմի ոչ այն երկրայնությանը և ոչ էլ, առավել ևս, երկնայնությանը:

Սբ Գրիգոր Նարեկացու հայրը` Խոսրով Անձևացին, եղել է նշանավոր հոգևորական և համարվել «այր համեստ և գիտնավոր», թեև իր կյանքի վերջնամասում Անանիա Մոկացի կաթողիկոսի հետ ունեցած անհաշտության պատճառով ենթարկվել է բանադրության և մեղադրվել թոնդրակյաններին հարելու մեջ։

Փիլիպե քաղաքը համաշխարհային ճանաչում ստացավ ոչ այն պատճառով, որ կրում է մակեդոնացի թագավոր Փիլիպոսի` Ալեքսանդր Մեծի հոր անունը, այլ որ կապվում է Պողոսի առաքելական գործունեության հետ:

Տե՛ր, խաղաղությո՛ւն շնորհիր Քո սուրբ Եկեղեցուն և տո՛ւր բոլոր հավատացյալներին՝ թագավորներին և իշխաններին, զորքերին ու զորավորներին՝ ռազմի դաշտում հաղթել անօրեն բռնավորներին:

Բայց արդարների հոգիներն Աստծու ձեռքին են, և մահը չի մոտենալու նրանց։ Անզգամների աչքին թվաց, թե նրանք մեռան, և նրանց ելքն այս աշխարհից համարվեց տանջանք, իսկ նրանց հեռանալը մեզնից` կործանում, բայց նրանք գտնվում են խաղաղության մեջ։ ՈՒ թեպետ մարդկանց թվում է, թե նրանք տանջվեցին, բայց նրանք անմահության հաստատ հույս ունեն։

Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնում մարտի 30-ին, նախագահությամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն պատրիարք և Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի, տեղի է ունեցել Գերագույն հոգևոր խորհրդի ժողով, որի ընթացքում քննության են առնվել Կոստանդնուպոլսի Հայոց պատրիարքությունում պատրիարքական տեղապահի ընտրությունների առնչությամբ տեղ գտած վերջին զարգացումները:

Առաջնորդի մասին մանրամասն տեղեկություններ չեն պահպանվել: Պատմագիր Հարություն Տեր-Հովհանյանը շատ համառոտ հիշատակում է, որ 1604 թ. հայերի մեծ գաղթի ժամանակ Հին Ջուղայի առաջնորդը եղել է Մեսրոպը, որը գաղթականների հետ հաստատվել է Նոր Ջուղայում և առնվազն մինչև 1613 թ. շարունակել իր հոգևոր պարտականությունը:

Տե՛ր, Քո բարկության ցասումը հե՛տ դարձրու ինձնից, որ տրտմեցրի Քեզ իմ բազում մեղքերով: Որողմի՛ր Քո դեմ ապստամբածիս, ցրի՛ր մեղքերիս սաստիկ դիզված կույտերը և միտքս բևեռի՛ր Քեզ ծառայելու քաղցր լծին:

Իսկ ամբարիշտները, որոնք արհամարհեցին արդարությունն ու ապստամբեցին Տիրոջ դեմ, պիտի կրեն իրենց պատիժը` իրենց խորհուրդներին համապատասխան։