ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը գետնի վրա մեզ ոչինչ չի տալու, բայց փոխարենը վատթարացնելու է հարաբերությունները ՌԴ-ի եւ Իրանի հետ։ Նիկոլական պրոպագանդան կեղծ եւ ոչ իրական սպասումներ է առաջացնում հայ հասարակության մոտ։ ԱՄՆ-ի հետ ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության ստորագրումը ՀՀ-ին չի պաշտպանելու հնարավոր ագրեսիայից, այն փաստացի ավանտյուրա է: Ավանտյուրա է նախ ՀՀ-ի, ինչու չէ նաեւ ՌԴ-ի եւ Իրանի նկատմամբ։

Այնպիսի հանրային ոգևորություն, որ կա այս օրերին, ես տեսել եմ 2018-2020 թվականներին` մինչև պատերազմը:

Արարատ Միրզոյանի հետ ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության մասին փաստաթուղթ ստորագրած ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Բլինքենը ոչ գործընկերային, երեսպաշտական քայլ կատարեց հայ ժողովրդի հանդեպ, բացեիբաց կեղծելով իրականությունը և հայտարարելով, թե Փաշինյանի ղեկավարմամբ Հայաստանը նշանակալի հաջողություններ է գրանցել ժողովրդավարության ոլորտում:

Ամերիկյան և ընդհանրապես արևմտյան հայտնի լրատվականներում պետության անվտանգային, ռազմական և քաղաքական այլ թեմաներով փորձագետների և վերլուծաբանների դերում հանդես են գալիս հատուկ ծառայությունների նախկին ղեկավարներ, բանակի նախկին գեներալներ, նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներ...

Դավաճանի գլխավորությամբ Հայաստանն անում է նույն քայլերը, որոնք անում էր 1920 թ․ Առաջին Հանրապետությունը, և որոնք էլ դարձան Առաջին Հանրապետության ողբերգական վախճանի գլխավոր հիմքը։ Հայաստանը ճիշտ այնպես ինչպես 100 տարի առաջ տարածաշրջանի վրա ուրույն դերակատարում ունեցող երկրների հետ խոսելու փոխարեն, իր «փրկությունն» է որոնում 1000-ավոր կիլոմետրեր հեռավորության վրա։ Եթե 100 տարի առաջ Սևրի պայմանագիրը, ԱՄՆ մանդատն ու Վիլսոնի իրավարար վճիռն էին «փրկության փարոս» ներկայացվում, ապա այժմ դավաճանական վարչախմբի քարոզչության կողմից նմանատիպ «պատվի» է արժանացել Բայդենի հեռացող ադմինիստրացիայի հետ կնքված պայմանագիրը։

ՀՀ-ի և ԱՄՆ-ի միջև Ռազմավարական գործընկերության կանոնադրությունը ստորագրելու գործում ցուցաբերված շտապողականությունը պարզ է. այս փաստաթղթով ԱՄՆ-ը ողջույններ է հղում Ռուսաստանի և Իրանի նախագահներին, որոնք հունվարի 17-ին Մոսկվայում համապարփակ ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիր են պատրաստվում ստորագրել։

Այսօրվա մեր գահավիժումը մի կողմից պատահական բան չէր, մյուս կողմից էլ մի օրվա բան չէր, սրա հիմքերը շատ վաղուց կային, պարզապես մեր հարաբերական հավասարակշիռ վիճակը միարժեքորեն պայմանավորված էր ռուսների շահագրգիռ ներկայությամբ։

Պիոներները մի քանի տարուց կոմերիտական էին դառնում. կարգն էր տենց։ Միակ պիոները, որ տենց էլ պիոներ մնաց մինչև պատմական մատերիալիզմի վերջին շունչը, կինո «Պիոներն» էր։ Կարմիր վզկապը վզին՝ մտավ կոմունիզմի փլատակների վրա կառուցած սուպերմարկետների դարաշրջան, բայց քրեասահմանադրական մատերիալիզմի տարիներին վզկապն էլ չփրկեց, կուլ գնաց։ Ոչ մի դարաշրջանում մատերիալիզմն էնքան մատերիալիստական չի եղել, ինչքան խորտակված կոմունիզմի վրա կառուցած կապիտալիզմի ժամանակ։ Եթե հանկարծ նկուղիդ դուռը լավ չփակես, մյուս օրը կտեսնես՝ կա՛մ սննդի օբյեկտ են դարձրել, կա՛մ առևտրի կետ։ Դե, ուրիշ ի՞նչ պիտի դառնա, երբ ավազի վրա կառուցած իդեալներից ազատված մատերիալիզմը սկսվում ա որովայնից ու վերջանում գրպանով՝ կարճատև կանգառ կատարելով ձվերի մոտակայքում։ Մյուս կինոթատրոնների մեծ մասն էլ տարբեր եկամտաբեր օբյեկտներ դարձան։ Երևանում մնաց մի երկու կինոթատրոն։ Դե, էլ ո՞վ էր կինո գնում, կինոն կինոթատրոններից դուրս էր եկել ու լցվել փողոցները։

Պարբերաբար աշխուժանում է «Ո՞վ բերեց Նիկոլին» քննարկումը: ՈՒ որքան մոտենան ընտրությունները, այնքան նման քննարկումներն առավել բուռն են դառնալու: Եվ թող տարօրինակ չթվա, հենց իշխանական պրոպագանդայի ջանքերով:

Հիմա մի տեսակ ավելորդ է թվում հայկական ներկա իրավիճակի հերթական ստույգ բնութագրումը, ախտորոշման ու «բուժամիջոցի» հետ մեկտեղ: