Սիմոնյան Ալենի նման ոչնչությունը հերթական սկանդալային հայտարարությունն է, արել, որը կարելի է ասել չարժանացավ ուշադրության։ «Եթե ես գերի ընկնեմ, կամ ինքնաթիռում լինեմ, և հարց լինի Հայաստանի գոյության, խփեք այդ ինքնաթիռը՝ վայրկյան անգամ չմտածելով»-ասել է նա։

Իմ մանկության ու պատանեկության տարիներին խաղաղություն բառը շատ հանգիստ բառ էր, ինչպես՝ օր, տարի, երկինք, բնություն բառերը։ Պատերազմից մինչև խաղաղություն էնքա՜ն միջանկյալ բառ կար, որ կարելի էր մի ամբողջ բառարան լցնել։ Դրանք, ընդհանրապես, տարբեր էջերում էին՝ իրարից շատ հեռու, իսկ Տոլստոյի վեպը պարզապես գեղարվեստական գրականություն էր՝ սիրուն օքսիմորոն։ Մենք պատերազմի արձագանքը տեսնում էինք մեր ծնողների աչքերում, բայց դա հեռավոր էպոսի նման մի բան էր մեր համար՝ իր հերոսներով, առասպելական ճակատամարտերով, չար ու բարիով...

Ասում են, որ 1985 թվականին Արևմուտքի ջանքերով և Գորբաչով Միխայիլի ձեռամբ մեկնարկեց ԽՍՀՄ-ի հեգեմոնիայի փլուզումը:

Կապիտուլյանտների խմբակից (ՔՊ) մի պատգամավորուհի , Աժ ամբիոնից, խոսելով ընդդիմադիրների հրապարակային բանավեճից, ինքն իրեն հարց է տալիս. «կարո՞ղ ենք արդյոք անուղղակի ենթադրել, որ նրանք ավելի շատ համախոհ են իշխանությունների հետ» ու ինքն էլ պատասխանում է «այո»:

Ապրելով Հայաստանում՝ երբեք չի կարելի մոռանալ, որ ապրում ես Հայաստանում: Այսպես սիրում էր կատակել իմ երեց գործընկերներից մեկը: Նա նաև հավելում էր, որ եթե հանկարծ որևէ պահի «մոռանաս» դա, ապա հաջորդ իսկ վայրկյանին դա քեզ կհիշեցնեն: Կարևոր չէ՝ ինչպես, բայց կհիշեցնեն:

Այս պահին, երբ բոլոր մտահոգ ուժերը և քաղաքացիները կոչ են անում ուշադրություն դարձնել Բաքվի գազանություններին՝ մերձիշխանական էս ոչնչության հայտարարությունը բառի ամենաուղիղ իմաստով քարոզչական նվեր է՝ հայ ռազմագերիներին դժոխային պայմաններում պահող Բաքվի ռեժիմին։

Թրափը խելագար չի, անգրագետ դուրսպրծուկ չի, ինքնասիրահարված, մառազմատիկ ծերուկ չի: Թրամփը կենաց-մահու կռիվ է սկսել հանուն ԱՄՆ-ի ինքնիշխանության: Հանուն նրա, որ ԱՄՆ-ը դուրս բերվի Մեծ Բրիտանիայի և այսպես կոչված Նոր անգլիական մասսոնական օթյակի վերահսկիչ և ուղղություն տվող ուժի տակից:

Մենք շարունակում ենք ապրել նիկոլական «ծուռ հայելիների» աշխարհում, որտեղ գոյություն ունեն միայն նրա մտասևեռումները, իսկ իրականությունն այլ բանի մասին է խոսում: Երբ Նիկոլն անընդհատ կրկնում է, թե ինքն «անհոգնել շարունակ կրկնելու է», դա հենց այնպես չի ասում, քանի որ ինքը հավատում է, որ ամեն ինչ հենց իր պատկերացումների ծիրում է:

Կարդում եմ՝ Թբիլիսիի քաղաքապետ Կախա Կալաձեին Զելենսկին զրկել է Ուկրաինայի միջազգային կարգի սպորտի վարպետի կոչումից: Կալաձեն կոչումը ստացել էր, երբ Կիևի «Դինամո»-ի կազմում երեք անգամ Ուկրաինայի գավաթ է նվաճել: Որոշումը, վստահաբար, մանր քաղաքական է, ո՛չ Կիևի «Դինամո»-ն, ո՛չ էլ Կալաձեն չդադարեցին չեմպիոն լինելուց:

Թրամփ-Զելենսկի հայտնի երկխոսությունը՝ «ով տակ մնաց, ով՝ վրա» այլ դիտանկյունից նայելիս, շատ ավելի կարևոր պատկեր է բացվում մեզ համար։ 1. Զելենսկին ուզում է այն, ինչը հնարավոր չէ տալ...