Ստորությունների ու սրիկայությունների ու դավաճանությունների ու գարշանքի չավարտվող շքահանդեսում հանկարծ ինչ-որ բան նկատեցինք։

Ինչպես հայտնի է, ԵՊՀ այսրոպեական ռեկտոր Հ.Հ-ն ում «բռնում» հետը համագործակցում է: Վերջինիս այսօրվա «բռնածը» «Դի-Վի-Վի Ինթերնեյշնլ»-ի հայաստանյան գրասենյակի տնօրեն Հակոբյան Էսթերն է:

Նիկոլ Փաշինյանը ոչ միայն Էրդողանի, այլ նաև Ալիևի գործուն աջակցությունն է մուրում։

Ռուբեն Վարդանյանի, Բակո Սահակյանի կամ Լևոն Մնացականյանի տեղում` Բաքվում գերության մեջ կարող է հայտնվել մեզանից յուրաքանչյուրը:

Նորից, ինչպես 44-օրյա պատերազմի վերջին օրերին, հերթը հասավ 20-30-հոգանոց խմբերին: Նիկոլն էլի մի «գառլախություն» անելու է: Նա հրաշալի պատկերացնում է, որ իր իրական վարկանիշով հիմա, իր պատկերացրած արդյունքներով, ոչ մի հանրաքվե չի կարողանալու իրականացնել: Էսպես մանր-մունր խմբերի (պարտադիր՝ ծիգռովկա հագած) անվան տակ կարծիք է ձևավորելու, թե իբր իր «գաղափարականը» ժողովրդի համար ընկալելի, ընդունելի է, բայց էն նախկինները չեն ուզում, որ «իրական» Հայաստան, խաղաղության խաչմերուկ լինի:

Պատերազմները ռեսուրսների համար են՝ շարունակ կրկնվող միտքս, երբ խոսում եմ պատերազմների մասին: Սրա ընկալումը խորությամբ շատ կարևոր է: Սրա ընկալումը հանգեցնում է որոշակի վարքագծի, որի դեպքում հնարավորություն կունենանք դուրս գալու ռեսուրս-պետություն լինելու ճիրաններից...

Լուրերով կարդում եմ, թե բա` ՀՀ կառավարությունը 150 միլիոն դոլարի վարկ հատկացրեց «Լիդիանին»` Ամուլսարի շահագործման համար: Այ քեզ ֆոկուս...

Համաձայնեք՝ հայաստանյան իշխանությունների կողմից ամենօրյա ռեժիմով տիրաժավորվող թեզերին ու պնդումներին հակադարձելն ու դրանց բուն բովանդակությունն ու հանրային սպառնալիքը ջրի երես հանելը բավականին տանջալից, ինչ-որ տեղ նաև անշնորհակալ գործ է։ Հաճախ ընկերներս այս թեմայով ինձ քննադատում են, թե ինչու եմ նիկոլականների դատարկաբանություններին ու հակապետական դրսևորումներին անդրադառնում ու արձագանքում։ Նրանք կողմնակից են թեման «իգնոր» անելուն և արհամարհելուն, սակայն միշտ չէ, որ դա արդարացված է։

Մեր ժամանակների և հենց պատմության մեջ այս պահի ամենամեծ անորոշությունը կապված է այն բանի հետ, որ գոյության պայքարում հիմնական հակամարտ կողմերի պատկերացումները մեկը մյուսի ուժի, հզորության ու դրանց պոտենցիալների մասին, հնուց եկած մենթալիտետային իներցիայի պատճառով, գտնվում են անցողիկ վիճակում և դեռևս չեն համապատասխանում իրականությանը:

Մոտենում ա աշխարհի ամենասիրուն ժամանակը՝ բնության ցուցահանդեսը։ Ես ամեն տարի անհամբեր սպասում եմ էդ օրերին։ Շուտով ծառերը ծաղկելու են։ Ծառերի ճյուղերը զարդարվելու են սպիտակ, վարդագույն, կարմիր ծաղիկներով՝ էնքա՜ն նուրբ, էնքա՜ն եթերային, որ, կարծես, անիրական լինեն։