Ճակատագրի հեգնանքով Պետրոս Ղազարյանն առաջին հեռուստալրագրողն էր, ով 2018 թ. հուլիսին հրավիրեց ինձ "Կենտրոն" հեռուստաընկերություն` Արայիկ Հարությունյանի ու Հովհաննես Հովհաննիսյանի մասնակցությամբ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրենի առանձնասենյակ կատարած ավազակային ներխուժման դրվագին անդրադառնալու համար: Միամիտ պետք չէ լինել կարծելու համար, թե այդ հրավերը նպատակ ուներ բացահայտելու իշխանազավթում իրականացրած նորաթուխ պաշտոնյաների հանցավոր վարքը. նպատակ կամ պատվեր կար հնարավորինս արդարացնել կամ մեղմել վերջիններիս արարքը, սակայն բերված փաստերի ու հիմնավորումների դիմաց Պետրոսը չկարողացավ զարգացնել հարձակողական ոճն ու անցավ պաշտպանության:

Հայտարարելով, թե 2023 թ. սեպտեմբերին հայերը պետք է կռվեին, այլ ոչ թե զանգվածաբար հեռանային Արցախից, ՀՀ ներկա իշխանությունը՝ ի դեմս Ալեն Սիմոնյանի, դրսևորում է քաղաքական անմեղսունակություն։ Փաշինյանական խունտան չի գիտակցում, որ Արցախի և արցախահայերի անվտանգության ապահովումն ամենից առաջ հե՛նց իր գործն էր։ Հե՛նց ՀՀ ղեկավարությունն էր պարտավոր ամեն կերպ հոգալ, որպեսզի Արցախում զինված դիմադրությունն ընդդեմ Ադրբեջանի հայասպան բանակի ընդուներ երկարատև ու աննահանջ բնույթ։

Գաջեթների դարում ենք ապրում, ինչ տեսակի գաջեթ ասես՝ չեն հնարել, մենակ թե քիչ մտածես ու քիչ շարժվես։ Մտնում ես էդ առցանց խանութների կայքերը, աչքերդ շաշանում են՝ էլ կախիչի վրա սրբիչը պահող սարք, էլ սոխ կտրելիս արցունքը սրբող սարք, էլ ձու կլպող սարք, գլուխ քորող սարք, ունիտազի կափարիչը բացող-փակող սարք, զուգարանի ջուրը քաշող սարք, մտքերը հավաքող ու հյուս անող սարք...

Փաշինյանը գաղափարախոսություն կամ իզմ է փնտրում, որը կամբողջականացնի ու կարդարացնի իր արածը: Ինչքան փնտրում ու ամբողջականացնում է, ստացվում է, որ այդ գաղափարախոսության հիմքը, հենքը, անունը դավաճանություն է, իսկ իզմը՝ կոլաբորացիոնիզմը:

Հանրային ռադիոյի մուտքի դիմացից օրեր առաջ հեռացված Արցախի դրոշի վերաբերյալ կասեմ հետևյալը. Դրոշը բարձրացվել էր 20 թվականի վերջում կամ 21-ի ամենասկզբում՝ պատերազմից հետո՝ ի պատիվ ընկերությունից ռազմաճակատ մեկնած աշխատակիցների, աշխատակիցների հարազատների և ի փառս նրանց, ովքեր ռազմաճակատից չվերադարձան:

Խորհրդարանական ընդդիմությունը շատ է սիրում մեղադրել քպ-ականներին ու նրանց առաջնորդին անիրատեսական քայլերի, պոպուլիզմի, ստախոսության, կոռուպցիա հովանավորելու, արկածախնդրության, Արցախը Պրագայում վաճառելու և նույնիսկ էթնիկ զտումներ իրականացնելու մեջ:

Երեկվա էմոցիոնալ թոհուբոհի մեջ ըստ էության չքննարկվեց հայտնի ոչնչության կողմից մի շատ վտանգավոր հայտարարություն, կապված ադրբեջանցիներին ճանապարհ տրամադրելու հետ: Ալեն Սիմոնյանը հայտարարել է, որ պատրաստ են անխոչընդոտ ճանապարհ տալ Ադրբեջանին, նշելով, որ ադրբեջանական կողմը կարող է տեղում չվճարել մաքսային վճարումներ և հետագայում կառավարությունը տարվա կտրվածքով կկատարի դրանք: Այլևս կարելի է փաստել, որ Հայաստանը համաձայնել է ճանապարհ տրամադրել և դրանից օգտվելիս ադրբեջանցիները խոչընդոտների չեն հանդիպի:

Չինաստանի կառավարության կողմից 2013 թվականին Երևան քաղաքին ԱՆՎՃԱՐ նվիրաբերված 300-ից ավելի ավտոբուսները քաղաքապետարանի «չկոռումպացված» պաշտոնյաներն ուտիլիզացրել են, ապա գնացել ու արդեն հասարակության նյութական միջոցների հաշվին դարձյալ չինական ավտոբուսներ են առել, իսկ հիմա այդ թանկարժեք գնումների պատճառաբանությամբ և Գազելների վերադարձի սպառնալիքով հասարակական տրանսպորտն են թանկացնում։

Դրա էսօրվա հաչոցից կարելի է ենթադրել, որ «հրապարակման» է պատրաստվում «թուրքական ժամանակա»-բարո մի խայտառակ կեղծիք:

Մի քանի կցկտուր վկայություններից պարզել եմ, որ Հրանտ Մաթևոսյանի չափ մեկ էլ Չարենցն էր ընկալել Անդրանիկին։ Դժվարահաճ Չարենցը։ Բայց Չարենցը կաշկանդված էր իր ժամանակով ու չարտահայտվեց։ Իսկ երբ կարելիություն եղավ արտահայտվելու՝ ընկալածները մեռել էին, սերունդներ էին անցել, լեգենդն էլ՝ խամրել։