Մութը դառնում է փաթաթան լույսի

Աղավնի, ագռավ,

ցրտահար երկինք,

ձյունե սավանը

պատանք է հույսի:

Երազանքի դին

ո՞վ է թաղելու,

մութը դառնում է

փաթաթան լույսի:

Հին ժամանակի

ճռռացող սայլը

նոր վիհի առաջ

կանգնել է կրկին,

կույր սայլապանը

մտրակ է փնտրում,

որ նոր վայէջքից

ձիերին փրկի:

Դժվար է արդեն

աչքակապ կրել,

ծիածանավոր

համարել հոգին:

Հազարափշուր

ապակի դարձավ,

դատարկ զնգոց է,

խաբկանքը մոգի:

Ճերմակը շուտով

դառնալու է ցեխ

արևափայլի

թեթև հպումից:

Սայլը գնում է

առանց կանոնի,

երանի մեկը

մխիթարի ինձ:

14 հունվարի, 2019 թ.

Հռիփսիմե Հովհաննիսյան

Մեկնաբանություններ